Wśród upraw bulwiastych w pomieszczeniach rzadko można znaleźć rośliny o zwisających, nitkowatych pędach, które mogą rosnąć w formie ampeli. Ceropegia jest właśnie taką „ekskluzywną”. Ale jest uważana za jedną z najbardziej oryginalnych roślin nie tylko ze względu na formę wzrostu. Mięsiste liście Ceropegii, mieniące się metalami szlachetnymi, same w sobie wydają się cudem. A kiedy roślina kwitnie, kwiaty kandelabrów zamieniają ją w wewnętrznego „obcego”. Ekstrawagancki wygląd ceropegii łączy się z jej bezpretensjonalnością. A jak możesz oprzeć się takiej kombinacji?
Ceropegia – ekstrawagancki ampeliczny soczysty
Spis treści:
Opis rośliny
Ceropegia to bardzo oryginalni przedstawiciele sukulentów domowych. Liany i byliny zielne należące do rodzaju Ceropegia (Ceropegia), zaskoczenie obecnością bulwiastego zdrewniałego kłącza. Wydaje się, że starają się zadziwić każdą swoją cechą – od korzeni po kwitnienie. W naturze ceropegia są powszechne, głównie w Afryce, stanowią jasną część flory Madagaskaru i Nowej Gwinei.
Ceropegia to stale ozdobne byliny zielne. Duże, bulwiaste, z czasem zdrewniałe kłącza wypuszczają kilka nitkowatych wiszących łodyg. Są pełzające, pogrubione w węzłach, nie rozgałęziają się ani lekko nie rozgałęziają.
Liście są ułożone w pęczki, osiągając średnicę zaledwie 2,5 cm, zawsze osadzone naprzeciw siebie na dość wdzięcznych ogonkach. Ich kształt w kształcie nerki lub serca (jajowaty u niektórych gatunków i odmian) jest łatwy do rozpoznania, podobnie jak ich mięsista, pogrubiona tekstura. W ceropegii liście są zawsze całe, od góry pomalowane są w jasnych odcieniach zieleni, na tle których pojawiają się srebrzyste, brązowe, stalowe lub fioletowe plamy.
Metalicznie błyszcząca górna strona liści jest podkreślona różowawą stroną odwrotną. W kątach liści często tworzą się małe guzki. Liście wyglądają jak fantazyjna biżuteria nawleczona na nici lub sznurki.
Kwitnienie ceropegii jest nie mniej oryginalne. Dzbanki, spuchnięte u nasady, nakrapiane egzotyczne kwiaty do 2,5 cm długości otwarte w kątach liści. Różowy, zielonkawy lub jasnofioletowy „nakrapiany” kolor tylko podkreśla niezwykłą strukturę, przypominającą lampy i świece.
Rodzaje ceropegii wewnętrznej
Spośród 150 gatunków dzikiej ceropegii tylko kilka specjalnych roślin jest popularnych w kulturze, a tylko dwa gatunki są popularne jako roślina doniczkowa.
Drewno Ceropegia (Ceropegia woodii) – najczęstszy rodzaj ceropegii z bulwiastym kłączem, cienkimi łodygami i nerkowatymi liśćmi.
Pełzanie Ceropegia, czyli Sanderson (Ceropegia sandersonii) – bardziej kapryśne, wielkokwiatowe, z nakrapianymi kwiatami i pogrubionymi, zakrzywionymi pędami.
Warunki uprawy dla ceropegii w pomieszczeniach
Ceropegia wolą rosnąć w jasnym świetle. Są wygodne na oknach południowych i częściowo południowych, lubią miękkie światło słoneczne. Nawet letnie godziny południowe mogą być dla nich groźne tylko pod warunkiem wysokich temperatur i braku dostępu do świeżego powietrza.
Brak oświetlenia wpływa na kształt pędów i wielkość liści. Aby uzyskać prawie nieprzerwane kwitnienie od jesieni, roślinę należy uzupełnić lub przenieść na światło.
Ceropegias uwielbiają nocne spadki temperatury (ale nie gwałtowne skoki od „przeciętnych” warunków) i często dobrze sobie radzą w tym samym miejscu, co popularne storczyki domowe. W pomieszczeniach wolą chłód, temperatury od 20 do 23 stopni niż upał. Ale przy częstym wietrzeniu wytrzymują każdą temperaturę. Chłodne, jasne pomieszczenie o temperaturze od 12 do 16 stopni Celsjusza (co najmniej 10 stopni) jest uważane za idealne do zimowania ceropegii.
Latem roślinę można posadzić na zewnątrz. Regularne wietrzenie jest obowiązkowym środkiem przy uprawie ceropegii.
Opieka domowa
Ceropegia preferuje podlewanie dolne, ponieważ nawet krople wody na bulwie prowadzą do zgnilizny, ale staranne procedury pozwolą również na klasyczne podlewanie od góry.
Ceropegia jak stabilna lekka wilgoć, gleba powinna wyschnąć w górnej i częściowo środkowej warstwie, a woda nie powinna gromadzić się w tacach. Podlewanie rośliny należy zmieniać w zależności od etapu rozwoju rośliny.
Podczas aktywnego wzrostu, pączkowania i kwitnienia ceropegia wymaga umiarkowanego średniego podlewania. Ale po kwitnieniu lepiej zmniejszyć obfite podlewanie, silniej wysuszając podłoże. Zalanie, nawet pojedyncze, może spowodować śmierć rośliny. W przypadku ceropegii odpowiednie jest tylko podlewanie ciepłą, miękką wodą.
Ceropegias nie lubią wilgoci, doskonale tolerują suche powietrze przy regularnej wentylacji. W ekstremalnie suchym powietrzu, w warunkach bardzo gorącego zimy, nie odmówią zainstalowania palety z torfem lub kamykami, tworząc stabilne środowisko lub z czystego opryskiwania drobnymi dyszami natryskowymi. Opryskiwanie jest również stosowane jako środek stymulujący uwalnianie pąków po okresie spoczynku.
W przypadku ceropegii, zwłaszcza tych utrzymywanych zimą w komfortowych chłodnych warunkach, karmienie często prowadzi się tylko w okresach między kwitnieniem. Za optymalną strategię dla rośliny uważa się regularne, ale umiarkowane karmienie od marca do końca września. Częstotliwość – 2 razy w miesiącu, ale połowa dawki nawozów. W pierwszym roku po przesadzeniu karmienie nie jest konieczne.
W przypadku utraty liści, odsłonięcia pędów lub utraty dekoracyjności pędy można bezpiecznie odciąć, ponieważ roślina wypuści kilka młodych do zastąpienia. Zwykle co 5 lat roślina jest wymieniana na nową wyhodowaną z sadzonek.
Te dziwaczne ampele są często nękane przez filce i mszyce. Z owadami można walczyć tylko środkami biologicznymi lub insektycydami. W przypadku trzymania w bardzo suchym powietrzu lub gdy kolekcja jest zaatakowana, ceropegia może zostać zaatakowana przez przędziorków. Ale z tym szkodnikiem można sobie poradzić, po prostu myjąc liście i pędy.
Przeszczep, pojemniki i substrat
Ta roślina jest przesadzana w razie potrzeby, koncentrując się na wzroście, w lutym lub marcu. W przypadku ceropegii potrzebne są kompaktowe, małe pojemniki odpowiadające wielkości bulwy lub rodziny (odległość od ścian wynosi od 2 do 4 cm). Ceropegia może być uprawiana razem z innymi sukulentami w złożonych kompozycjach.
Ceropegias wymagają wyboru bardzo lekkich, przepuszczających powietrze gleb bez najmniejszego ryzyka zagęszczenia. Dla nich idealne jest specjalne podłoże do sukulentów z dodatkiem ziemi liściastej lub podłoże uniwersalne, do którego dodano co najmniej jedną trzecią dodatków spulchniających i piasku. Optymalne wartości pH wynoszą od 4,5 do 6,0.
W przypadku ceropegii wymagana jest wysoka warstwa drenażowa i duże otwory drenażowe. Są przeszczepiane, zachowując ten sam poziom pogłębienia. Nie niszczą ziemnej kuli, bardzo ostrożnie przenosząc rośliny.
Przeczytaj także nasz artykuł 10 najlepszych ampelous sukulentów.
Reprodukcja ceropegia
Nową ceropegię można uzyskać z guzków powietrznych, które są lekko wciśnięte w glebę i kiełkują pod maską w cieple. Ale bardziej popularną opcją jest układanie warstw w małych doniczkach lub ukorzenianie sadzonek wierzchołkowych i łodygowych.
Cięcie tej rośliny nie wymaga żadnych sztuczek: wierzchołki lub segmenty pędów z 2-3 międzywęźlami, najlepiej z guzkami powietrznymi, umieszcza się w „pierścieniach” na glebie, mocując węzły tak, aby stykały się z podłożem. Plastry skierowane są do góry, zapobiegając zanurzeniu w glebie.
Do ukorzeniania wystarczy utrzymać lekką wilgotność podłoża. Po ukorzenieniu zarówno guzki, jak i sadzonki sadzi się w 2-5 roślinach w jednej doniczce, kierując się standardowymi zasadami doboru szerokich, płytkich pojemników.
Ceropegia może być również rozmnażana przez podział, odcinając długie pędy, aby przyspieszyć ukorzenienie oddzielonych części.
