Konie żyją obok ludzi od kilku tysięcy lat. Ich moc wykorzystywano w pracach polowych, w transporcie towarów, a nawet w wojnach. Ale nie wszystkie zwierzęta uznano za odpowiednie do trudnych prób. Jednym z nich jest kuc walijski.
Kuc walijski
Od czasów starożytnych pojawienie się małych koni nie dawało ludziom żadnego powodu do zastosowania je w rolnictwie x działa. Rasa ta była używana do nauki jazdy konnej. Ale, jak pokazuje historia, był też trudny okres w życiu walijskich kucyków. Ze względu na swoje niewielkie rozmiary pracowali razem z ludźmi w kopalniach węgla.
Fakty historyczne
Kuc walijski to pradawna rasa koni. Nie ma wiarygodnych faktów na temat jego dokładnego pochodzenia. W niektórych źródłach walijski kuc górski był wymieniany jako potomek koni celtyckich. U innych koni uważano ich za przodków.Żyli w chłodnych, wilgotnych warunkach na wyżynach Wielkiej Brytanii, co przystosowało ich do trudnych zim.
Według historyków pierwsze dokładne wzmianki o miniaturowych koniach pojawiły się w 55 wieku przed naszą erą. Najwyżsi dowódcy wojsk Cesarstwa Rzymskiego, podróżując po Europie, widzieli małe, ale silne konie. Ciągnęli duże rydwany. Zwrócili szczególną uwagę nawet na Juliusza Cezara. Majestatyczny wizerunek zwierząt był tak „zakorzeniony” w głowie cesarza, że kazał swoim sługom przynieść kilka kolb i kucyków do rzymskiej stajni. To właśnie ten okres stał się głównym etapem odrodzenia starożytnej rasy walijskiej.
Prace selekcyjne Rzymian nad mieszaniem różnych ras dały wynik. Wygląd walijskiego kucyka górskiego stał się podobny do innych popularnych ras. Krzyżowanie wpłynęło również na zdolności fizyczne zwierząt: stały się silniejsze i bardziej odporne i można je było wykorzystywać nie tylko do jazdy konnej lub transportu, ale także do innych celów. Historia zwierząt uczyniła je najwspanialszymi. Ale pomimo wielowiekowego „mieszania krwi” główne cechy walijskiego kucyka nie zostały utracone.
Ta rasa jest wysokiej jakości i uniwersalna, dlatego te konie są wykorzystywane jako konie hodowlane w pracach hodowlanych.
Cechy klasyfikacyjne kuców walijskich
Kucyki z Walii zostały oficjalnie uznane za odrębną rasę koni dopiero na początku XX wieku.W tym okresie te miniaturowe konie zostały wpisane do księgi rodowodowej Walijskiego Towarzystwa Kucyków i Cobes. Hodowcy tego czasu określili zaangażowanie każdego konia w kolby i kucyki zgodnie z jego danymi zewnętrznymi. Przy określaniu rodzaju (A, B, C, D) wzięto pod uwagę wzrost:
- A – do 122 cm,
- B – do 137 cm,
- C – 122-137 cm (o bardziej masywnym wyglądzie niż konie typu B),
- D – 137 cm lub więcej.
Walijskie kucyki, które należały do sektorów A i B, otrzymały tytuł kucyka. C i D są Koby. Spośród nich walijskie kucyki oraz koby typu B i C były wykorzystywane do nauki jazdy na małych dzieciach. Dziś nie wszyscy hodowcy koni dokonują takiego podziału rasy: ze względu na różne cechy utrzymania i hodowli zwykły walijski kucyk wymaga innej, zmodyfikowanej klasyfikacji.
Eksperci są zdania, że należy stosować 3 rodzaje koni tej rasy. Mniejszy, starszy koń jest typem górskim, udomowione osobniki są uważane za oryginalne, a duże należą do kolby. Ale brytyjscy hodowcy używają teraz własnego księgi stadnej. Według nich typy A i B są odpowiednie dla dzieci jeżdżących na rowerze, typ C – do zawodów sportowych, a także do wypraw w uprzęży. Każde dziecko może nauczyć się jeździć konno tego typu. Sekcja D ma uniwersalne zastosowanie.
Opis rasy
Dla wszystkich typów walijskich (walijskich) kuców górskich za wspólne cechy zewnętrzne uważa się następujące cechy zewnętrzne:
- masywna głowa,
- wyłupiaste oczy,
- spuchnięte nozdrza,
- małe uszy,
- mocne plecy i rozwinięte kończyny,
- wysoko osadzony ogon .
Kolorystyka walijskich kucyków górskich może być inna. Najczęstsze są zwierzęta szare, brązowe, laurowe i czerwone. Eksperci twierdzą, że jakość samej rasy zależy od jej jednorodności. Dwukolorowe kucyki walijskie mają niewiele wspólnego z dzikimi koniami walijskimi.
Te konie są bardzo piękne, mają bujną grzywę i mięsisty zad. Ich miniaturowe dane zewnętrzne pozwalają na wykorzystywanie ich do uczenia dzieci jazdy na koniu. Wielu rodziców, oddając swoje dziecko do sekcji sportowej, woli trenować w walijskim kucyku. Oprócz swojej wytrzymałości zwierzęta te są urzekające tym, że są cierpliwe i spokojne.
Cechy poszczególnych typów koni walijskich
Problemy z walijskimi kucykami, które dotyczą sekcja A, zarówno u dorosłych, jak iu dzieci, nie występuje. Zwierzęta te są bardzo elastyczne, ale mają szczególny temperament i umysł. Taki koń jest idealny dla małych dzieci. Ze względu na szybki dowcip i spokój ta rasa jest uważana za idealną opcję do jazdy konnej.Oprócz niskiego wzrostu, koń można sklasyfikować jako typ A według takich cech zewnętrznych:
- głowa jest mała,
- uszy są spiczaste,
- czoło jest szerokie,
- szyja jest wydłużona, przymocowana do „ukośnie” ustawionych ramion,
- nogi są masywne, szeroko osadzone,
- kopyta są okrągłe.
Walijska rasa kucyka z sekcji A wyróżnia się wdzięcznym ruchem do przodu podczas chodzenia. Zwierzę swobodnie i szybko podnosi kopyta. Podczas przenoszenia do rysia stawy zginają się szybko i dobrze. Ale takie konie są rzadko używane do uprawiania sportów podczas wyścigów i skoków. Są to najlepsze konie treningowe.
Walijski kucyk z sekcji B odróżnia się od mniejszych osobników dłuższymi nogami. Takie konie są wykorzystywane na różnych pokazach, a także w zawodach sportowych. Są bardziej skaczący, zwinny i wytrzymały. Ponadto tacy przedstawiciele rasy kuców walijskich (walijskich) byli wykorzystywani od kilku stuleci w dolinach Wielkiej Brytanii do wypasu zwierząt gospodarskich.
Walijski kuc górski, który należy do sekcji C (koba), może być łatwo używany. Te konie świetnie się czują w uprzęży, w bieganiu i skakaniu. Bardziej masywne ciało zawarte w tym rozdziale umożliwia koniom radzenie sobie z wszelkimi trudnościami i przeszkodami. Ponadto są często używane do edukacji dzieci.
Cechy typu D cob
Walijskie rasy kucyków wyróżniają się pięknym wyglądem i wytrzymałością. Największe osobniki nie są gorsze pod względem cech fizycznych nawet od koni arabskich. Koń walijski niewiele różni się od innych typów. Jedyną różnicą jest wzrost. Wydłużone, masywne łapy nie uniemożliwiają zwierzęciu szybkiego poruszania się i pokonywania przeszkód. Ponadto ruch łap walijskiej (walijskiej) rasy kucyków w sekcji D jest pod wieloma względami podobny do ruchu koni arabskich. Jego przednie łapy na wszystkich getrach sięgają daleko od stawów barkowych.
Według ekspertów takie kucyki są najlepszymi sportowcami. Walijskie miniaturowe konie są używane w różnych zawodach jeżdżących.
Dziś znaczenie księgi stadnej społeczności kuców walijskich uległo wielkim zmianom. Oprócz wszechstronności w pracy i jeździe konnej, konie te stały się dobrymi sportowcami wysokiej klasy. Siła, szybkość i wytrzymałość tych zwierząt stają się coraz bardziej przykładem idealnego kucyka dla hodowców.
Walijskie kucyki górskie, których wysokość przekracza 137 cm, mają bardziej krnąbrny charakter. Wynika to z możliwości koni. Energia i zwiększona wytrzymałość nie przechodzą bez śladu. Podczas zawodów lub ciężkiej pracy charakter walijskiego kucyka może ulec zmianie.W zwykłym stanie zwierzęta te są uprzejme i narzekające, ale warto „zabrać się do pracy” i natychmiast upierają się. Mimo to taki koń nie traci swojej wydajności.
Kilka interesujących faktów
Wiele wiadomo o walijskich kucykach. Są znane jako mocne, odporne konie o narzekającym charakterze. Ponadto hodowcy nie mają dość powtarzania faktu, że ich krew jest idealna do krzyżówek. Stałe skrzyżowania prowadzą do wciąż nowych wyników, setek ras półkrwi walijskich.
W Walii stworzyli nawet specjalny rejestr dla takich koni. Nawet osoby, które mają tylko 25% czystej krwi skalnej, wykazują doskonałe wyniki w sporcie.
Wniosek
Kucyki półkrwi zyskały największą popularność w USA. Pod koniec XIX wieku słynny hodowca koni D.E. Brown zaczął hodować te konie. Jego prace były udane. Dzięki jego staraniom, a także innym osobom zainteresowanym walijskimi kucykami górskimi, społeczność miłośników koni walijskich otworzyła się na początku XX wieku.
Ponadto, popularność zwierząt czystej krwi i półkrwi rozprzestrzeniła się na kraje innych kontynentów. Dostosowały się do każdych warunków klimatycznych, dzięki czemu można je znaleźć nie tylko w Europie lub Ameryce, ale także w stanach Afryki Północnej.
