Paleta barw kwiatostanów puja przywołuje skojarzenia z pawimi piórami: bardzo atrakcyjnie prezentuje się gra jasnej zieleni i lśniącego błękitu. Roślina ta jest bardzo rzadka na naszym terenie. Puia, ze swoimi gigantycznymi rozmiarami, wyjątkowym wyglądem, ale nie tak specyficznymi wymaganiami dotyczącymi warunków przetrzymywania, jest prawdziwym „dzikim” domem. W rodzinie Bromeliad nie ma bardziej egzotycznej rośliny. Dla doświadczonych kwiaciarni wyhodowanie takiego cudu to prawdziwy sukces i nagroda. Chociaż kultywowanie pudży jest w mocy początkujących. W końcu najważniejszą rzeczą w tej sprawie jest zapas cierpliwości na dziesięciolecia w oczekiwaniu na jej rozkwit.
Nawet w idealnych warunkach puja kwitnie dopiero w wieku dziesięciu lat. Farmer Burea-Uinsurance.com Pułkownik Ford i Natasha de Vere
Spis treści:
Puia – bromeliadowy gigant o wyjątkowym rozkwicie
Puia to jedna z najbardziej oryginalnych roślin na naszej planecie. Niezwykły wygląd gigantycznej egzotyki pozwolił jej stać się jedną z najbardziej pożądanych roślin kolekcjonerskich i prawdziwym rarytasem. Od czasu odkrycia tej rośliny, a raczej jej opisu w 1782 roku, puja nie zmieniła statusu legendy. Ale jeśli sto lat temu można było o tym przeczytać tylko w encyklopediach i zobaczyć tylko w ogrodach botanicznych, dziś puja rozszerzyła gamę upraw dostępnych do uprawy w formacie pokojowym. Cenna, ekskluzywna i wciąż rzadka puja ma potencjał, aby stać się gwiazdą każdej kolekcji roślin.
Przedstawiciele rodzaju Puya należą do chilijskich egzotycznych gatunków z rodziny Bromeliaceae, chociaż niektóre gatunki roślin występują na całej długości Andów, a nawet w Kostaryce. Jest to wyjątkowa rzadka roślina z wielu reliktów, która w naturze jest na skraju wyginięcia i twierdzi, że jest żywą skamieliną.
Najsłynniejsze puji, które zwróciły uwagę na te rośliny, w przeciwieństwie do gatunków rozpowszechnionych w kulturze, znajdują się tylko w niedostępnych dolinach Boliwii, Chile i Peru. Zmiany klimatyczne stały się katastrofalne dla gigantycznej rośliny, która żyje tylko w górach o wysokości pięciu tysięcy metrów.
Nawet nazwa tej rośliny przyszła do nas z jej ojczyzny, w lokalnym dialekcie oznacza punkt lub wskaźnik. Puyi są szczególnie powszechne na wyżynach Chile, w szczególności niektóre lokalne miasta noszą nazwę rośliny (na przykład Puyuuapi).
Według innej wersji to na cześć miejsca, w którym tę roślinę można podziwiać w szczególnej obfitości, pujis otrzymało nazwę botaniczną. Jest to jedna z roślin, która znana jest w swojej ojczyźnie, w katalogach naukowych oraz w życiu codziennym na całym świecie pod jedną nazwą. Puya ma wiele pseudonimów – od kuli pawia po dom kolibra i królową Andów. Ale konkretnej nazwy tej rośliny nigdy nie można pomylić z niczym.
Puia Raymonda to największa bromeliadowa roślina
Pouilly kojarzą się przede wszystkim z prawdziwą legendą – gigantem Puyei Raymonda (Puya raimondii), roślina związana z wieloma mitami i legendami. Jest to największa bromeliada, zdolna do wytwarzania kwiatostanów do 10 m wysokości.
Wygląd tej reliktowej pudży jest tak niesamowity, że trudno ją porównać z jakąkolwiek inną rośliną bromeliad. Skrócone pnie są niewidoczne, chowają się pod gęstą rozetą typowych, wydłużono-liniowych liści, które wyglądają dość surowo i tworzą wraz z cierniami niemal idealne kulki. Są domem dla kolibrów i setek unikalnych gatunków zwierząt i ptaków, które chronią swój dom za pomocą naturalnych mechanizmów pudży.
Tylko, przynajmniej przez 80-100 lat rozwoju, z kuli wyrastają olbrzymie kolby kolby, składające się z setek tysięcy pojedynczych kwiatów. Po kwitnieniu roślina obumiera i zostaje zastąpiona przez rośliny potomne, z których również wyrasta kula rozetowa, która kwitnie dopiero w okresie dojrzałości. Zarośla Puja wyglądają imponująco, a nawet przerażająco.
Cechy pui indoor w pomieszczeniach
Indoor pujis – rośliny są znacznie skromniejsze pod względem wielkości, upodobań i efektowności. Ale nadal pozostają jednym z najbardziej oryginalnych i największych przedstawicieli rodziny Bromeliad.
W kulturze wewnętrznej stosuje się średniej wielkości wieloletnie gatunki zielne pui. Są super wytrzymałymi i dużymi bromeliadami w porównaniu z konkurencją. Rozwijają się w postaci typowej rozety liści i górującego nad nią kwiatostanu. Kłącza są potężne, gęsto rozgałęzione, rosną głównie poziomo.
W przeciwieństwie do legendarnej gigantycznej pudży, pudże do wnętrz nie tworzą rozety w kształcie kuli. Liście rośliny są bardzo wąskie, lancetowate, igiełkowate, wydłużone na końcach, często pofałdowane. W wylocie siedzą asymetrycznie, fantazyjnie porozrzucane w „wiązce”. Na brzegach liści znajdują się wielokierunkowe kolce i kolce. Zewnętrznie młode pujis łatwo pomylić z ananasami. To prawda, że twarda konsystencja, jasnozielony kolor, łuskowata powierzchnia i ciernie wyraźnie odróżniają je od krewnych owoców.
Warto poczekać na kwitnienie pudży, chociaż rośliny kwitną dopiero w szacownym wieku. Ale nawet w chilijskiej pudży pojawia się po 8-10, a nie po 100 latach. Zwykle zaczyna się w połowie jesieni i trwa od października do listopada, ale czas kwitnienia może się przesunąć w zależności od warunków przetrzymywania.
W pędzlach, wiechach lub kłoskach o najczęściej złożonej strukturze, tworząc efekt rozgałęzionej wiechy, kwitną wdzięczne kwiaty o jasnoniebieskim kolorze, chociaż wśród niektórych gatunków występują również kwiaty żółte lub czerwone. Połączenie jasnej zieleni z błękitem, błękitem i turkusem z daleka przypomina grę kolorów pawich piór i ogrodowych niezapominajek. Oddzielne gałązki kwiatostanu zwieńczone są sterylnymi kwiatami i ostrą markizą, która wygląda prawie jak cierń lub iglica, i podtrzymują „kłujący” obraz rośliny.
Przylistki są szeroko owalne i błoniaste. Struktura kwiatu puja jest niezwykła, nieco przypominająca tulipany lub mieczyki, tylko w wersji trzypłatkowej. Kwiat składa się z trzech trójkątnych płatków, wolnych, z tępym zakończeniem i trzech trójkątnych działek o połowę mniejszych. W gardle wyraźnie widać sześć pręcików z jasnymi pylnikami.
Obfitość nektaru jest jednym z powodów, dla których pujis przyciągają tak wiele owadów, a w naturze ptaki i zwierzęta. Po kwitnieniu okwiat fantazyjnie skręca się w spiralę. W miejsce kwiatów powstają kapsułki owocowe ze skrzydlatymi nasionami, które również bardzo efektownie wyglądają na szypułce.
Gatunki Puja odpowiednie do uprawy w pomieszczeniach
Spośród prawie stu naturalnych gatunków pudży tylko sześć roślin jest wykorzystywanych w kulturze wewnętrznej. Wszystkie są trwałymi bylinami, średniej wielkości, o maksymalnej wysokości półtora metra. Średnia wysokość kwietnika w pomieszczeniach waha się od 30 do 90 cm, roślina stopniowo zwiększa wielkość i liczbę liści w wylocie.
Puia jest niesamowita? (Puya mirabilis) – piękny widok, zaczynając od wylotu 30 cm i stopniowo rosnąc na wysokość. Gęste, rozłożyste, ale nie surowe rozety skomponowane z dość jasnych, ozdobionych żółtawymi cierniami, długich liści. Szypułki do 1 m wysokości i powyżej pokryte są owalnymi prostymi liśćmi i zwieńczone są drobnokwiatowym fantazyjnym skupiskiem kwiatostanów z kępką u góry i spiczastymi przylistkami, podkreślającymi piękno dużych, do 10 cm, kwiatów z wąskie płatki i jasnozielony kolor, nieco przypominający lilię.
Puya Berterona (Puya berteraniana) – bardzo popularny w naszym kraju gatunek, który jest również uprawiany jako roślina ogrodowa szklarniowa lub doniczkowa do cięcia. To bardzo efektowna bylina z rozetą wąskich, prawie metrowych liści z kolczastym brzegiem i niesamowitymi kłosami kwiatostanów o niebiesko-szmaragdowych kwiatach, przypominających morską pianę lub w kolorze turkusowym, które tworzą luksusowe świece.
alpejskie puia (Puya alpestris) – podobny do poprzedniego widoku z niebiesko-zielonymi kwiatami, na płatkach których widoczny jest szmaragdowy pasek. Liście są długie, twarde, kolczaste, jaskrawo zabarwione. Proste szypułki zwieńczone są piramidalno-wiechowatym kwiatostanem z przezroczystymi owalnymi przylistkami i niesamowicie pięknymi pięciocentymetrowymi kwiatami z trzema tępymi, wolnymi płatkami.
chilijski puya (Puya chilensis) – jedna z największych bromeliad krytych, osiągająca wysokość 1 m w szczycie kwitnienia. Duże, w przyrodzie metrowe, aw pomieszczeniach dwukrotnie mniejszych, wąskoliniowe liście o szerokości poniżej 1 cm są zawijane po brzegach, bardzo twarde, ozdobione szarymi cierniami. Wyloty Puyi rzadko są proste, często rozgałęziają się jak kandelabry na wielopoziomowe struktury. Zardzewiały brzeg podkreśla piękno sztywnej szypułki i masywność oszałamiająco gęstych kłosków kwiatostanów o średnicy do 5 cm. Jasnożółty kolor odróżnia ten puyu od innych gatunków.
Puia śliczna (Puya Venusta) – roślina o wąskich, ciernistych, mocno spiczastych liściach do 30 cm długości, tworzących rozłożystą oryginalną rozetę. Ta roślina kwitnie, uwalniając spektakularne i duże wielokwiatowe uszy, które wydają się zbyt masywne dla takiej kultury. W kwiatostanie o długości do 40 cm zbierane są błękitne kwiaty o długości do 3,5 cm.
Welin Pouya (Puya spathacea) – bromeliad bezłodygowy z oszałamiająco niechlujną rozetą o dużych, do 40 cm długości, wąsko liniowych liściach (szerokość blaszki liściowej nie przekracza 2 cm). Krawędź z małymi ćwiekami podkreśla egzotykę, chociaż dość nietypowy jest również wygląd zakrzywionych, asymetrycznie rozrzuconych liści w gronie. Kwiatostany wiechy pysznią się jasnoniebieskimi kwiatami o średnicy do 7 cm.
Warunki do uprawy pujów w pomieszczeniach
Status wyjątkowej legendy wśród egzotycznych roślin nie przeszkadza, by puye była rośliną łatwą w pielęgnacji. Aby rozkwitło, wystarczy poczekać – od 10 lat w najlepszym razie do 20 lat w nie idealnych warunkach. Rosnącą pudżę mogą wykonywać nawet początkujący hodowcy. Potrzebuje chłodnego zimowania i jasnego oświetlenia, ale nie powinny pojawić się żadne inne trudności z doborem warunków.
Egzotyczna królowa Andów, Puia, jest słusznie zaliczana do roślin, które mogą stać się atrakcją w kolekcji oryginalnych rarytasów. Może być stosowany do projektowania ogrodów zimowych i gablot kwiatowych lub szklarni, dużych ogrodów skalnych w pomieszczeniach lub florariach, w zwykłej uprawie doniczkowej.
W ogrodach zimowych puja, obok innych roślin o podobnych wymaganiach dotyczących warunków, w szczególności zbóż i kaktusów podobnych do niej w ich naturalnym środowisku, w pełni odsłania swoje szczególne piękno. Ale nawet we wnętrzu, zwłaszcza jeśli chodzi o nowoczesny styl lub pogoń za nietypowymi rozwiązaniami, może stać się prawdziwą gwiazdą.
Oświetlenie i umieszczenie pudży we wnętrzu
Alpejskie pochodzenie tych roślin wymaga również utrzymania jasnego oświetlenia w pomieszczeniach. Puya nie boi się bezpośredniego światła słonecznego, ale latem liście mogą wyglądać słabo dekoracyjnie w zbyt jasnym miejscu, zaczynając wysychać na końcach. Rozproszone światło dla tego egzotyki można uznać za idealne.
Pouilly umieszcza się na parapecie lub w bezpośrednim sąsiedztwie okna. Idealne dla nich są okna częściowo skierowane na południe lub na południe. Zazwyczaj nie stosuje się sztucznego oświetlenia uzupełniającego dla tej kultury. Puyi wymagają dużo miejsca ze względu na długie liście. Jeśli nie są sadzone w złożonych kompozycjach z innymi roślinami, nie będzie działać umieszczanie pojemników z uprawami w grupie blisko nich.
Kontrola temperatury i wentylacja
Podczas uprawy zarówno w ogrodzie zimowym, jak i w kulturze pokojowej do pudży, konieczne jest symulowanie naturalnej różnicy temperatur między etapami aktywnego rozwoju i spoczynku. Rośliny powinny zimować w chłodnym miejscu, a to jest najtrudniejsze w doborze warunków dla tej kultury. Minimalna temperatura powietrza to 5 stopni Celsjusza. Zimą temperatura nie powinna wzrosnąć powyżej 12 stopni.
Od wiosny do lata pujis dostosują się do każdych warunków. Dobrze czują się w chłodnych pomieszczeniach, w temperaturze około 18-21 stopni, a w zwykłych temperaturach pokojowych od 22 do 25 stopni oraz w upale, nie tracąc przy tym efektu dekoracyjnego, nawet jeśli temperatura powietrza przekracza 30 stopni.
Puia kocha świeże powietrze. Nawet zimą roślina potrzebuje okresowego, ale bardzo starannego wietrzenia. Od wiosny do jesieni, jeśli temperatura w nocy nie spadnie poniżej 15 stopni, roślinę można umieścić na otwartym balkonie, werandzie, tarasie lub wynieść do ogrodu.
Dbanie o pudżę w domu
Odporna z natury, stabilna, nie kapryśna puja w kulturze pokojowej prawie się nie zmienia. Dobrze znosi suszę, ale jest bardzo wrażliwy na wilgoć. Rzadkie karmienie, ostrożne przesadzanie i okresowe czyszczenie – to wszystko, czego ta roślina będzie potrzebować.
Wszystkie puji bez wyjątku w pełni uzasadniają reputację niebezpiecznej rośliny. I choć nie mówimy tu o dzikich zaroślach pudży, to przy obchodzeniu się z tą uprawą w domu należy pamiętać o ostrożności. Kolce w kształcie haka, zwrócone w różnych kierunkach na różnych częściach liścia, komplikują zarówno rutynową pielęgnację, jak i przeszczep. Możesz pracować z pują tylko w ciasnych rękawiczkach i tak ostrożnie, jak to możliwe. Roślina ta jest surowo zabroniona dla tych, którzy mają małe dzieci lub zwierzęta domowe.
Farmer Burea-Uinsurance.com Guy Fogwill
Podlewanie i wilgotność powietrza
Puia nie boi się suszy i to jest jej główna cecha – tolerancja na niemal każdą opiekę. Roślina wytrzyma zarówno podlewanie, jak i długotrwały brak podlewania. Ale z drugiej strony pujis nie tolerują nasiąkania wodą z wierzchniej warstwy gleby w pojemnikach. Wiosną i latem roślina jest dość obficie podlewana. Podczas podlewania rośliny najłatwiej jest zastosować metodę kombinowaną – połączyć zwykłe podlewanie z typowymi procedurami bromeliadowymi do napełniania odpływu wodą, utrzymując stabilny poziom wilgotności.
Puyu jest często uprawiany przez nasycanie gleby wodą przez zanurzenie, a następnie czekanie, aż podłoże prawie całkowicie wyschnie, ale lepiej jest przeprowadzać regularne „średnie” podlewanie tylko z suszeniem. Należy zachować ostrożność w podlewaniu tej rośliny tylko podczas mroźnego zimowania. Podlewanie w tym czasie odbywa się rzadko, ostrożnie, tylko nieznacznie mocząc podłoże i utrzymując żywotność korzeni.
Na pudżę wybierają osiadłą, miękką wodę. Wskazane jest, aby do nawadniania używać wody o tej samej temperaturze co powietrze w pomieszczeniu.
Puya pozytywnie reaguje na wysoką wilgotność powietrza, ale znosi również suche warunki. Podczas pracy urządzeń grzewczych najłatwiej jest ustawić instalację na palecie z mokrym keramzytem lub żwirem. Ale możesz także przeprowadzać okresowe opryski, instalować specjalne środki nawilżające lub bez regularnych środków, włączając je pod opieką tylko wtedy, gdy roślina wykazuje oznaki depresji i wysychania czubków liści.
Top dressing i skład nawozu
Subkrustacje pod roślinę stosuje się regularnie tylko w okresie najaktywniejszego wzrostu – od maja do października. W przypadku pudży nie jest odpowiednia klasyczna częstotliwość karmienia, ale odstęp między tymi procedurami wynosi 3-4 tygodnie. Karmienie konwencjonalne można zastąpić dokarmianiem dolistnym.
Roślinę tę można karmić zarówno nawozami uniwersalnymi, jak i preparatami organicznymi. Optymalna równowaga makro- i mikroelementów jest charakterystyczna dla specjalnych nawozów dla bromeliad czy storczyków.
Przycinanie i kształtowanie
W przypadku zakupów w pomieszczeniach zabiegi czyszczenia i przycinania ograniczają się do usuwania uszkodzonych i suchych liści, które bardzo mocno wyróżniają się w rozecie roślin dorosłych.
Przeszczep i substrat
Puyu jest przesadzane tylko wtedy, gdy roślina nie ma dosłownie gdzie się rozwijać. Młode rośliny rosną szybko, mocne korzenie wymagają corocznej wymiany pojemników. Ale starsze puji są przenoszone do nowych doniczek tylko wtedy, gdy korzenie nie mają gdzie wyrosnąć.
Wybór podłoża do pudży nie wymaga żadnych sztuczek. Roślina uwielbia lekkie, nieurodzajne, luźne gleby z dużą zawartością piasku. Możesz kupić specjalną glebę na sukulenty i duże bromeliady lub zmieszać glebę uniwersalną z piaskiem w równych częściach. Przed przesadzeniem wskazane jest ulepszenie podłoża poprzez dodanie wiórów ceglanych lub drobnej keramzytu.
Dla tej rośliny wskazane jest wybranie wystarczająco płaskich, płytkich i szerokich pojemników. Sztywna rozeta pudży staje się niestabilna w zaawansowanym wieku, dlatego preferowane są dla niej ciężkie, naturalne naczynia ceramiczne.
Podczas przesadzania z rośliną należy obchodzić się bardzo ostrożnie, chroniąc ręce przed urazami twardymi cierniami. Puyu jest ostrożnie przewracany. Na dnie zbiorników należy ułożyć wysoką warstwę drenażową.
Choroby, szkodniki i rosnące problemy
Puya to odporne rośliny. Jedyne, co im zagraża w pomieszczeniu i kulturze szklarniowej, to rozkład w wyniku zalania. Zgnilizna rozprzestrzenia się wystarczająco szybko przy zbyt dużym podlewaniu bez wysuszania gleby między tymi zabiegami.
Reprodukcja pudży pokoju
Główną metodą rozmnażania pudży w pokojach, kultury, która prawie nie tworzy roślin potomnych, dopóki krzew macierzysty nie obumrze, jest wyrastanie z nasion. Oczywiście, jeśli po kwitnieniu gniazdo matki wypuszcza więcej niż jedno dziecko, to każde z nich jest używane jako osobna roślina.
Wysiew nasion odbywa się w zdezynfekowanej glebie, składającej się z uniwersalnego podłoża lub w równych częściach gleby liściastej i piasku. Nasiona są rozsypywane na powierzchni, starannie nawilżane i trzymane pod szkłem lub folią w minimalnej temperaturze 21 stopni Celsjusza, jeśli to możliwe, tworząc różnicę 5-6 stopni między temperaturą powietrza w nocy i w dzień. Stabilna wilgotność światła i kilka miesięcy oczekiwania pozwolą uzyskać kruche sadzonki. Nurkowanie odbywa się dopiero po utworzeniu przynajmniej miniaturowego wylotu.
