Kokosvezel – een organisch substraat, vertegenwoordigd door vezels uit de intercarp van kokosnoten. Kokosvezel is een bijproduct nadat de vezels zijn gescheiden en verzameld om een verscheidenheid aan producten te maken: touwen, vloerkleden, bezems, enz. Het afval bestaat uit korte vezels en het “vlees” van de schaal, de zogenaamde “kern”, die ongeveer 25% van de schaal vertegenwoordigt. Het zijn verhoute vaatbundels van 15 tot 33 cm lang en 0,05 tot 0,3 mm dik. De vezelwanden zijn samengesteld uit cellulose. Als ze onvolwassen zijn, zijn ze wit en zacht, maar als lignine erin wordt afgezet, worden ze stijver en krijgen ze een roodbruine kleur. De flexibele witte vezel wordt verkregen uit onrijpe vruchten, bruin van kleur, van volledig rijp. De kokos wordt gedroogd en geperst tot briketten, platen of korrels. 1 kg verdicht materiaal geeft ongeveer 14 liter substraat. Dit substraat moet niet worden verward met een ander kokosproduct.
De problemen met kokos komen voort uit het hoge gehalte aan natriumchloride, het gewone keukenzout. Nadat de schaal is geoogst, wordt deze vaak in zout water gedompeld om hem zachter te maken en gemakkelijker te verwerken. De meeste kokosnoot groeit aan de oevers van de oceanen in een zeer zoute omgeving. Vanwege het hoge zoutgehalte werd kokos aanvankelijk alleen in open systemen gebruikt om zoutophoping te voorkomen. Maar kokos kan worden verwerkt – je kunt een natriumion inwisselen voor een calciumion via een vergelijkbaar (maar tegengesteld) proces als een huishoudelijke waterontharder. Zo’n gerecyclede kokosnoot is goed toepasbaar in een gesloten systeem. Als je het zoutgehalte van kokos niet weet, kun je het zelf verwerken. Hier is alles heel eenvoudig. Los eenvoudig een handvol calciumnitraat op (calciumnitraat uit een tuinwinkel) in een emmer water en dompel de kokosnoot onder. Even laten intrekken, af en toe roeren en daarna goed uitspoelen.
Zie ook: Bereiding van het kokossubstraat. Wassen en bufferen
Afbeelding. Een voorbeeld van verschillende kokosfracties. 1. Fijn kokospoeder. 2. Grove kokosvezel, rijk aan vezels. 3. Grove kokosvezel met een hoog gehalte aan chips.
Kokossubstraat (Kokosturf) heeft zo’n breed bereik van pH en elektrische geleidbaarheid dat het moeilijk is om redelijke gemiddelde waarden aan te geven. Om het kokossubstraat zelf te testen, week je een handvol kokosnoot een nacht in een glas gedestilleerd water en meet je vervolgens de pH en geleidbaarheid van het water. De meest neutrale kokosnoot met minimale geleidbaarheid verdient de voorkeur..
Zelfs na verwerking zal de kokosnoot een interactie aangaan met de voedingsstof om kationen vast te houden (voornamelijk Ca2+ y Mg2+) en het vrijkomen van extra kaliumionen (K+) waarmee rekening moet worden gehouden bij het kiezen van de samenstelling van een voedzame meststof. Een uitstekende bemestingsoptie voor kokossubstraten is bijvoorbeeld de Coco Kit.
De organische oorsprong van het kokossubstraat vergemakkelijkt de introductie van nuttige micro-organismen. De impact ervan is ongetwijfeld gunstig. In kassen over de hele wereld wordt kokosnoot getest op verschillende gewassen, groenten en siergewassen. Laat vaak andere substraten achter.
