W biologii pod barszczem znany jest cały rodzaj parasolowych roślin zielnych, liczący ponad pięćdziesiąt odmian (z których jedna występuje tylko w Ameryce Północnej).
Reputacja barszczu w naszym kraju jest zła – walka z niektórymi trującymi odmianami tworzy podejrzany stosunek do każdego przedstawiciela tego gatunku roślin. Niemniej jednak barszcz jako roślina miododajna znajduje się w podręcznikach pszczelarskich.
Treść artykułu
- 1 Rozpowszechnianie
- 2 Gatunki niebezpieczne
- 3 Gatunki przydatne w pasiece
- 3.1 Opis
- 3.2 Agrotechnics
- 3.3 Wydajność miodu
- 3.4 Przydatne właściwości
Rozpowszechnianie
Zdecydowana większość barszczu rośnie na półkuli wschodniej, głównie w jej strefie umiarkowanej i pasie subalpejskich. W Rosji obszarem dystrybucji jest część europejska, Syberia Zachodnia. Rośliny tego gatunku spotyka się również w Kazachstanie, Białorusi (głównie w obwodach mińskim i witebskim).
Barszcz zachowuje się dość agresywnie, zdobywając coraz więcej terytoriów i wypierając lokalną florę. Można je spotkać na opuszczonych polach i ogrodach warzywnych, nieużytkach, brzegach zbiorników wodnych, wzdłuż dróg.
W niektórych państwach europejskich wobec tych zakładów została wypowiedziana prawdziwa wojna (Niemcy, Czechy, kraje skandynawskie, Polska, Estonia), do których dołączyły Rosja i Białoruś. W dzisiejszych czasach zarośla barszczu mogą kosztować właścicieli terenów podmiejskich karę administracyjną za zaniedbania naruszające bezpieczeństwo ekologiczne regionu.
Gatunki niebezpieczne
Ale tutaj warto osobno podkreślić, że tylko niektóre trujące gatunki stanowią zagrożenie dla ludzi i zwierząt gospodarskich.
Najczęstszym z nich w Rosji jest barszcz Sosnowskio. Możesz go spotkać w regionach centralnych, północno-zachodnich i północnych. Odmiana jest również niebezpieczna Mantegacci (mantegazzianum).
Te gigantyczne rośliny zawierają w swoim soku furanokumaryny. W kontakcie ze zwierzętami i ludźmi wywołują zapalenie skóry. Pod wpływem światła słonecznego trucizna natychmiast infekuje niezabezpieczoną skórę, powodując poważne oparzenia chemiczne z powstawaniem charakterystycznych pęcherzy i owrzodzeń.
Ważny! Ciężkie oparzenia mogą być śmiertelne u dzieci! Dorośli niszczą niebezpieczną trawę w ochronnych wodoodpornych kombinezonach, które zapobiegają przedostawaniu się soku na skórę.
Dosłownie wszystko jest tu trujące: pyłek, zapach, sok, a nawet rosa kapiąca z liści wczesnym rankiem!
Gatunki przydatne w pasiece
Wraz z tak niebezpiecznym barszczem jest dość nieszkodliwa odmiana syberyjska (popularnie znany jako „pican” lub dziki szczaw). Ona, po prostu i włączona do ksiąg pszczelarskich.
Tę miododajną roślinę można spotkać na zachodniej Syberii, u podnóża Kaukazu, w strefie umiarkowanej Europy (praktycznie na całym jej terytorium), na południu Ałtaju, w Kazachstanie i na Krymie.
Trawa preferuje gleby dobrze nawilżone, wybiera łąki i lasy.
W średniowieczu młode liście i pędy tej rośliny były wykorzystywane bez żadnych ograniczeń do przygotowania pierwszych dań. Ale z czasem ta tradycja kulinarna została praktycznie porzucona.
Opis
Liście są owalne, rozcięte wzdłuż krawędzi, do pół metra długości. Kwiaty drobne, żółtozielone, zebrane w parasolki. Kwitną od lipca do września, w niektórych rejonach kwitną od początku lata jednocześnie z dzikimi (leśnymi) malinami.
Agrotechnics
Roślinę miodową rozmnażają nasiona, które późną jesienią wysiewa się w szerokich rzędach (około 20 dni przed zamarznięciem gleby). Głębokość siewu wynosi 2-2,5 cm Nasiona są wstępnie uwarstwione w temperaturach od zera do -2 stopni. Aby to zrobić, nasiona nasączone wodą przez trzy dni umieszcza się w przygotowanych pudełkach, po zmieszaniu z piaskiem (część piasku na trzy części nasion). Grubość piasku w pudełkach wynosi od 15 do 20 cm Piasek jest regularnie mieszany i nawilżany, aż do wyklucia się nasion. Cały proces trwa 90-100 dni. Następnie nasiona są przenoszone na otwarty teren, rozprowadzając je na terenie w sposób szerokorzędowy.
Wydajność miodu
Pasieki są specjalnie wyprowadzone w zarośla barszczu syberyjskiego, upewniając się, że na miejscu znajdują się tylko silne kolonie – podczas pracy na tej roślinie pszczoły szybko się zużywają, ale jednocześnie stymulowane jest składanie jaj (będzie więcej czerwiu niż zwykle).
Ule są wyposażone w drugi magazyn, ponieważ nektar jest płynny, a jego przetwarzanie trwa dłużej niż inne rodzaje miodu.
Fazę pełnego kwitnienia obserwuje się od wczesnych godzin porannych do południa. To właśnie w tym okresie pszczoły aktywnie odwiedzają rozłożone parasole. Aktywne kwitnienie trwa od 18 do 35 dni. Pasiekę zabierają trochę wcześniej, niż wszystkie parasole wyblakły!
Barszcz syberyjski daje łapówki od 200 do 250 kg handlowego miodu na hektar gęstych plantacji. W tym samym czasie pszczoły zbierają jasnożółty pyłek.
Świeży miód ma bursztynowy odcień, przyjemny i dość mocny zapach, dobry smak. Konsystencja jest gęsta.
Przydatne właściwości
Suszone łodygi, liście, nasiona i korzenie ziela polecane są w medycynie ludowej przy wielu chorobach takich jak: czyraczność, reumatyzm, ból zęba.
Miód pozyskiwany z odmian nietrujących poprawia trawienie, zwiększa apetyt, normalizuje pracę pęcherzyka żółciowego, wątroby i nerek.
Przydatne jest rozpuszczenie go w ustach z dusznicą bolesną, zapaleniem jamy ustnej, zapaleniem dziąseł. Produkt służy jako dobry środek dezynfekujący.
Ważny! Pomimo tego, że ogonki łodyg odmiany syberyjskiej są nadal marynowane i używane jako przystawka, jej sok może powodować stany zapalne skóry (choć nie tak silne, jak w przypadku trujących odmian barszczu). Ogonki i liście są zbierane gumowymi rękawiczkami, a następnie moczone w celu usunięcia kumaryny. I dopiero potem gotują.
