Zalety stacjonarnej pasieki domowej

Obecność dobrej bazy miodowej jest głównym warunkiem pomyślnego rozwoju stacjonarnej pasieki. Ten rodzaj hodowli pszczół miodnych ma zarówno oczywiste zalety, jak i dość namacalne wady. A sukces pszczelarstwa w tym przypadku w dużej mierze zależy od przygotowania pszczelarza, jego zdolności i chęci optymalizacji pracy.

Dziwnie to brzmi, ale dochód będzie większy, jeśli liczba rodzin pszczelich zostanie zmniejszona pod warunkiem zminimalizowania kosztów pracy i zwiększenia produktywności każdego gniazda pszczelego.

Treść artykułu

• 1 Wędrujący i stacjonarny
• 2 Wszystko jest wyuczone przez porównanie
  • 2.1 Plusy treści stacjonarnych
  • 2.2 Minusy szpitala
  • 2.3 Plusy treści koczowniczych
  • 2.4 Wady nomadyzmu
• 3 Zimny ​​klimat i sposób utrzymywania
• 4 Referencyjny miód i szpital

Wędrujący i stacjonarny

Wyjaśnijmy ponownie terminologię.

Utrzymanie stacjonarne to całoroczne znajdowanie uli w jednym miejscu (stanowisku lub, jak mówią pszczelarze, punkcie). W sprzyjających warunkach klimatycznych pszczoły hibernują tu, na ulicy. Ta praktyka jest powszechna w południowych regionach Rosji, Ukrainy i Mołdawii.

Hibernacja plenerowa pozwala pszczołom wcześnie wyjść z hibernacji, co korzystnie wpływa na wiosenny rozwój rodzin.

Ruch to przemieszczenie, przenoszenie uli z miejsca na miejsce podczas całego zbioru miodu… W zależności od kwitnienia w pobliżu roślin miododajnych, w okresie letnim można przeprowadzić od dwóch do siedmiu migracji. Ilość transferów zależy również od wyposażenia pasieki w odpowiedni sprzęt oraz… ambicji pszczelarza.

Więcej o pasiece na kółkach: Wędrówka – cechy i perspektywy dla pszczelarza

Wszystko jest wyuczone przez porównanie

Udana zbiórka miodu jest w dużej mierze zdeterminowana klimatem danego obszaru, czyli warunkami pogodowymi. Ponadto różnią się w zależności od bieżącego roku. Jest wczesna i późna wiosna, suche lub deszczowe lato, ciepła i zimna jesień.

Szczególnie na ilość zebranego miodu ma wpływ obecność/brak deszczu. Jeśli ich tam nie ma, rośliny słabo wydzielają nektar – łapówka maleje. A przy dużej ilości opadów pszczoły nie mogą pracować z pełną mocą. Ponadto wysoka wilgotność nie wpływa w najlepszy sposób na zdrowie czerwiu i młodego bydła – mogą rozwijać się groźne zgniłe infekcje.

Wędrówka rozwiązuje problemy z roślinami miododajnymi i deszczami. Ale nie zawsze jest to możliwe. Ktoś trzyma małą pasiekę na swojej osobistej działce i po prostu nie jest w stanie oderwać się od grządek warzywnych przez długi czas. Innych nie stać na samochód ciężarowy lub traktor z przyczepą przystosowaną do przewozu domków pszczelich.

Plusy treści stacjonarnych

Do zalet pasieki niekoczowniczej należą:

• obecność specjalnie wyposażonych pomieszczeń (wygodnie jest wypompować miód);
• komfort przy badaniu uli – możesz rozpocząć pracę w dogodnym dla właścicieli czasie;
• ule są zawsze nadzorowane, nie jest wymagana dodatkowa ochrona;
• istnieje możliwość zaangażowania się w ogrodnictwo, ogrodnictwo, trzymanie zwierząt domowych, drobiu (na przykład kurczaków).

Minusy szpitala

Przy tej treści mogą pojawić się pewne problemy:

• pojawienie się konfliktu z najbliższymi sąsiadami jest całkiem realne – wiele osób boi się i nie bez powodu pszczół wylatujących po nektar;
• niemożliwe jest postawienie wielu domków pszczelich w jednym miejscu (punktach) – zwykle jest to około 50 uli;
• nie ma sposobu na uzyskanie miodu jednokwiatowego;
• ze względu na warunki pogodowe może wystąpić słaby przepływ miodu.

Plusy treści koczowniczych

Dla wiarygodności obrazu nie będzie nie na miejscu wspomnieć o zaletach nomadyzmu. W końcu wszystko wiadomo w porównaniu.

A więc oczywiste plusy:

• większy plon miodu handlowego, co oznacza większy dochód z pasieki;
• możliwość pozyskania miodu z jednej kultury np. z gryki (na rynku ceniony jest produkt jednokwiatowy).

Wady nomadyzmu

Takie treści mają wiele wad:

• ule szybko się zużywają od ciągłego ruchu;
• załadunek i rozładunek to pracochłonny proces, który wymaga pomocy z zewnątrz;
• właściciel będzie musiał mieszkać w warunkach polowych lub ewentualnie zatrudnić pracowników;
• pasieka z taką konserwacją wymaga stałej ochrony;
• będziesz musiał zakupić dodatkowe zapasy;
• będą wydatki na transport lub zakup własnego transportu, na co nie wszyscy pszczelarze mogą sobie pozwolić.

Zimny ​​klimat i sposób utrzymywania

Treści stacjonarne przynoszą dobre dochody, pod warunkiem kompetentnego podejścia do biznesu. Efektywne gospodarowanie zawsze prowadzi do wzrostu ilości pozyskiwanego miodu. Prowadzenie takiej działalności gospodarczej w regionach południowych jest dość łatwe. Ale w warunkach ostrego klimatu kontynentalnego jest to dość trudne zadanie.

Krótkie lato po prostu nie pozwala w pełni wykorzystać wszystkich naturalnych możliwości owadów. A jeśli lato poprzedza zimna, przedłużająca się wiosna, otrzymanie jakiejkolwiek znaczącej ilości głównego produktu pszczelarskiego okazuje się w ogóle dużym pytaniem.

Dla udanej hodowli w syberyjskim klimacie należy wziąć pod uwagę następujące punkty:

1. Pasieki składające się z 30-40 uli przynoszą całkiem przyzwoity dochód. Wzrost liczby rodzin prowadzi do wzrostu produkcji, ale jednocześnie właściciele nie mogą obejść się bez pracowników sezonowych i dodatkowych inwestycji w sprzęt i lokale.
2. Wymagana jest technologia wielobryłowa. Pozwala na efektywne wykorzystanie elektrycznego ogrzewania domków pszczelich. 12-ramkowe ule Dadant-Blatt wyposażone w wyjmowane tace zapewniają optymalne rezultaty.
3. W takim przypadku nie zapomnij o izolacji. Do produkcji domów pszczelich wybiera się deskę nie cieńszą niż 40-45 mm z sosny lub cedru. Wykonywana jest również izolacja trójwarstwowa.
4. Aby wyeliminować niepotrzebne kłopoty z dopasowywaniem kadłubów, pasieka jest początkowo uformowana z wymiennych elementów – należy zachować pełną unifikację. Uprości to i przyspieszy wszystkie prace związane z rozbudową gniazda.
5. Dla jednej rodziny wystarczą trzy budynki. Tylko w bardzo silnych gniazdach do lipca trzeba postawić czwarty budynek. W okresie aktywnej zbiórki miodu będziesz potrzebować od dwóch do czterech rozszerzeń sklepu.
6. Do ogrzewania elektrycznego używa się fałszywych posiadaczy Kiniewa, z wyłączeniem poważnej ingerencji w życie kolonii pszczół. Owady te nie potrzebują „kontroli klimatu” w ulu!

Tworząc pasiekę według powyższych zasad, można skoncentrować się na następujących obliczeniach: na dwadzieścia rodzin pszczelich zamieszkałych w ulu Dadan potrzeba będzie 60 budynków i tyle samo dobudówek.

Referencyjny miód i szpital

Dojrzały miód z nadrukiem można bez problemu uzyskać tylko w środowisku stacjonarnym. Doświadczeni pszczelarze mówią o tym wprost.

Przy nomadycznej metodzie pszczelarstwa istnieje wielka pokusa organizowania produkcji przenośnikowej. Domy dla pszczół są instalowane, montowane z jednego budynku i trzech sklepów. Wielokrotny demontaż i montaż takiej konstrukcji to żmudny proces. Dlatego nikt nie zostawia niezapieczętowanych ramek w gnieździe, aby dojrzewały. Tak, a przy dostawie ziemi w warunkach podróży nomadów mogą pojawić się pewne trudności.

W rezultacie miód jest wypompowywany ze sklepów przed terminem, zanim dojrzeje. Przepompowywanie odbywa się często, gdy cały zebrany produkt jest pobierany od owadów. Można ją uznać za wysoką jakość z dużym zastrzeżeniem. W istocie taki miód jest w 100% surowy.

Treści stacjonarne nie są oparte na tym pośpiechu. Miód dojrzewa w łupinach (pod warunkiem prawidłowego posortowania ramek w ramach przygotowań do łapówki głównej). Za wzorzec można uznać miód lęgowy pozyskiwany z uli Dadanowa. W roku produkcyjnym pszczelarz będzie miał do dyspozycji dwie skrzynki takiego produktu z każdej rodziny pszczelej.

Podsumowując, chciałbym zauważyć, że dla wielu pszczelarzy sposób trzymania pszczół jest wyłącznie kwestią przyzwyczajenia. Jeśli ktoś zaczynał od stacjonarnej konserwacji, będzie się nią zajmował przez całe życie, pod warunkiem, że w pobliżu będzie wystarczająca baza miododajna. A zaczynając od treści koczowniczych, preferują sezonowe ruchy uli jak najbliżej roślin miododajnych.