Z daleka acanthostachis bardzo łatwo pomylić ze zbożami. Duża, ale przewiewna, rozłożysta, wizualnie lekka roślina ta wydaje się tak delikatna, że nie można od razu odgadnąć szczegółów jej wyglądu i związku z bromeliadami. Ostre kolce na mięsistych i twardych liściach nie przeszkadzają acanthostachis wyglądać tak wdzięcznie. Jest to łatwa w uprawie bromeliada, która potrafi zaskoczyć swoim charakterem. A kiedy zacznie się kwitnienie, krzaki zabłysną w nowym świetle. Kwiatostany podobne do płonących gwiazd zdają się gubić w długich, cienkich liściach i przypominają, że acanthostachis jest wciąż egzotyczny.
Acantostachis to bezpretensjonalny epifit z bromeliad. Farmer Burea-Uinsurance.com Jon T. Lindstrom
Spis treści:
Acantostachis – bromeliada, która wygląda jak płatki zbożowe
W naszym kraju acanthostachis uważane są za mało popularnych przedstawicieli rodziny Bromeliad. I zupełnie na próżno. W przeciwieństwie do znacznie bardziej kapryśnych i trudnych w uprawie Vriesia and Co., ten rodzaj rośliny może Cię tylko mile zaskoczyć.
Wygląd rośliny nie jest typowy dla bromeliad, ale jest to główna przewaga acanthostachis nad konkurentami. Niezwykła sama w sobie, codziennie odkrywająca nowe tajemnice, ta niesamowita bylina wnosi wdzięczne linie do nowoczesnych wnętrz.
Nazwa acanthostachis bezpośrednio wskazuje na cechy odróżniające tę roślinę od innych krewnych. Nazwa botaniczna rośliny, która pozostaje najpopularniejszą nazwą na świecie, wywodzi się od greckiego „cierń” i „kolec” (akanta i stachys).
W naturze acanthostachis są endemitami Ameryki Łacińskiej. Są powszechne w Paragwaju, Brazylii i Argentynie. Nawet w wilgotnych lasach tropikalnych Acanthostachis sprawia wrażenie niezwykle wdzięcznej kultury, unoszącej się niemal w zerowej grawitacji – zwiewnego, jasnego i niezwykłego epifita, który wyróżnia się na tle konkurencji.
Rodzaj acanthostachis obejmuje tylko dwa gatunki roślin, z których tylko jeden gatunek jest używany w kulturze pokojowej. Szyszynka Acanthostachys (Acanthostachys strobilacea) – bez przesady, najbardziej dekoracyjny przedstawiciel rodzaju, dość duże zioło o tropikalnym charakterze.
Jak wszyscy przedstawiciele bromelii, Acanthostachis tworzy rozety liści, chociaż ich kształt nie jest tak wyraźny i rozpoznawalny ze względu na nietypowo wąskie liście. Roślina pięknie rośnie. W przeciwieństwie do wielu braci, nie trzeba czekać, aż ujście matki umrze, ponieważ acantostachis aktywnie tworzy pędy boczne.
Efektowny i bujny krzew zawsze wygląda dobrze i jest gęsto ulistniony. W sprzyjających warunkach acantostachis może osiągnąć wysokość 1 m. Są to duże i efektowne, ale wizualnie lekkie rośliny, jedna z najlepszych roślin graficznych do dekoracji wnętrz – o czystych, prostych lub łukowatych liniach. Podkreślają i uwydatniają geometrię dekoracji pomieszczeń.
Jasnozielony, z niezwykłą oliwkową, bagienną, niebieskawą, brązowawą, wyciszoną czerwoną barwą, która z reguły różni się w każdej roślinie, liście osiągają oszałamiające długości do 1 m. Przy maksymalnej szerokości 1 cm wydają się być źdźbłami trawy, dopóki się do nich nie zbliżysz.
Wisząc, zginając i zginając nierównomiernie, tworzą wdzięczne i zwiewne rozety. Mięsistość, grubość, rodzaj liści, a także ostre i dość groźne ciernie wzdłuż krawędzi nie przeszkadzają akantostachis zawsze przypominać zboża.
Kwitnienie acanthostachis zależy od warunków, temperatury, uprawy i zimowania. Nie jest to całkowicie zdeterminowane obecnością lub brakiem chłodnego zimowania, więc czas kwitnienia może się różnić nawet dla jednego pokolenia roślin. Acantostachis kwitną najczęściej latem, od czerwca do sierpnia lub przez całą zimę, przyjemnie zachwycając się na ferie zimowe.
Kwiatostany tej kultury są typowe dla całej rodziny, ale kompaktowy rozmiar pozwala kłoskom acanthostachis wyglądać bardzo oryginalnie. Gęste, maczugowate, proste, o długości od 3 do 7 cm, podkreślone dwoma liśćmi kwiatostanu i wydają się jeszcze jaśniejsze dzięki łuskom na cienkiej szypułce.
Kwiaty bezszypułkowe mają długość około 2 cm, są wąskie, z wolnymi działkami, jasnożółte, tylko podkreślone trójkątnymi przylistkami o wypukłym kształcie, z niemal igłową szpiczastą końcówką, gęstą konsystencją i jasnymi owocowymi odcieniami koloru pomarańczowego, który zmienia się na brązowy w miarę wysycha. Błyszczące odbicie przylistków dodatkowo podkreśla piękno żółtych kwiatów i uwydatnia podobieństwo do gwiazd, które spadły na krzak.
Po kwitnieniu acanthostachis podejmują szyszynkę, przypominającą nieco mini kopię krewnego ananasa, owoce nasion, które stopniowo przybierają jasnopomarańczowy kolor i są nie mniej dekoracyjne niż kwiatostany.
Kwitnienie acanthostachis zależy od warunków, temperatury, uprawy i zimowania. Farmer Burea-Uinsurance.com Darlan Adorno
Warunki do uprawy acanthostachis w pomieszczeniach
Acantostachis to zaskakująco bezpretensjonalne rośliny dla rodziny Bromeliad. Dobrze dostosowują się do różnych warunków, wytrzymują cieniowanie. Nawet ciepłą zimę dla nich można zrekompensować wzrostem wilgotności powietrza, dzięki czemu świetnie czują się w pomieszczeniach.
Rośliny te są równie dobre jako roślina doniczkowa, jak i jako roślina szklarniowa. Jako bezpretensjonalny epifit nadają się do gablot kwiatowych i projektów biurowych. Nie boją się przebywać blisko innych roślin, mogą być uprawiane nie tylko jako soliści, ale także w grupach.
Komponując złożone kompozycje, zwłaszcza w różnego rodzaju florarium, łączy się je przede wszystkim z innymi bromeliadami. Acantostachis może być uprawiana zarówno jako roślina doniczkowa, jak i ampel – długie i opadające liście tworzą uderzająco piękne linie. W formie wiszącej acanthostachis robi jeszcze bardziej eleganckie wrażenie.
Oświetlenie i umieszczenie we wnętrzu
Ze względu na wąskie liście acanthostachis jest niesamowicie tolerancyjny. Potrafi znieść nie tylko zwykłe rozproszone, jasne oświetlenie, ale także półcień. To prawda, lepiej przyzwyczaić roślinę do cieniowania od najmłodszych lat. Drastyczna zmiana oświetlenia dla tej bromelii jest niepożądana. Konieczna jest ochrona rośliny przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, na cienkich liściach pozostawiają beżowe plamy, które mogą zepsuć wrażenie.
Acantostachis można umieścić zarówno na parapecie, jak i niedaleko okna we wnętrzu. Ciernistość rośliny i rozpiętość jej liści wymagają odpowiedniej odległości. Ale z drugiej strony linie acanthostachis optycznie powiększają przestrzeń pomieszczenia, nadają lekkości i wdzięku każdej oprawie.
Kontrola temperatury i wentylacja
Od wiosny do jesieni acanthostachis preferuje stabilne ciepło. Odpowiednie są dla niego normalne temperatury pokojowe, w zakresie 20 stopni Celsjusza, a wzrost do 25 stopni i więcej wymaga zwiększenia wilgotności powietrza.
Acantostachis woli hibernować w chłodzie, ale niemożność zmiany temperatury zawartości można łatwo zrekompensować zmianą pielęgnacji. Zimowanie w temperaturach od 14 do 18 stopni jest uważane za optymalne dla acanthostachis. Jeśli temperatura pozostaje taka sama, jest to kompensowane przez natryskiwanie.
Uprawa acanthostachis jest możliwa nawet dla początkujących hodowców. Farmer Burea-Uinsurance.com Ruud de Block
Opieka domowa dla acanthostachis
Uprawa acanthostachis jest możliwa nawet dla początkujących hodowców. Nie przepada za suszą, ale wciąż wybacza błędy pielęgnacyjne. Zarówno podlewanie, jak i karmienie tej rośliny są dość standardowe. Pewne trudności mogą być spowodowane jego zamiłowaniem do wilgotnego powietrza, ale acanthostachis może poradzić sobie z prostymi zabiegami wodnymi.
Podlewanie i wilgotność powietrza
W przypadku acanthostachis odpowiedni jest zwykły schemat nawadniania – obfite zabiegi wodne latem i rzadkie podlewanie zimą. Latem częstotliwość podlewania ustala się tak, aby podłoże zawsze było wilgotne, ale bez wilgoci. Acanthostachis nie boi się całkowitej suszy, ale lepiej nie doprowadzać sytuacji do skrajności.
Zimą ogranicza się podlewanie, aby podłoże pozostało lekko wilgotne, kilkakrotnie zmniejszając ilość wody i przeprowadzając podlewanie okazjonalne, w zależności od stanu gleby. W przypadku acantostachis metoda nawadniania lejkowego jest rzadko stosowana i można ją przeprowadzać tylko latem. Ze względu na specjalny kształt liści roślinę tę najlepiej podlewać metodą klasyczną.
Potrzeba acanthostachis w wysokiej wilgotności powietrza zależy bezpośrednio od warunków przetrzymywania. Im wyższe są te wskaźniki, tym lepiej roślina rośnie i wygląda. Zwykle Acanthostachis zadowala się prostymi opryskiwaniami, które są przeprowadzane codziennie w lecie.
Przy chłodnej zimie wilgotność nie wzrasta, przy okresie uśpienia w upale lub upale wilgotność powietrza wzrasta proporcjonalnie do tego, jak bardzo temperatura przekracza zalecane wartości. Nie ma potrzeby instalowania nawilżaczy do akantostowatych, nawet w ciepłą zimę, wystarczy tylko opryskiwanie.
Zarówno do nawadniania, jak i do opryskiwania acanthostachis używa się miękkiej wody, temperatura wody nie powinna być niższa niż temperatura powietrza w pomieszczeniu.
Top dressing i skład nawozu
W przypadku acantostachis odpowiedni jest lekki schemat karmienia. Nawozy aplikuje się z częstotliwością około 1 raz w miesiącu, stosując zalecaną przez producenta dawkę nawozu. Zimą nie prowadzi się karmienia, co ogranicza okres nawożenia wiosną i latem.
Wybierając preparaty do karmienia tej rośliny, warto zatrzymać się przy specjalnych nawozach dla bromeliad.
Przeszczep, pojemniki i substrat
Acantostachis może być uprawiana zarówno jako kultura doniczkowa, jak i na sękach, kawałkach kory, ozdobnych stojakach jako epifit, stosowana w terrariach i florariach. W przypadku uprawy w glebie przesadzanie przeprowadza się tylko w razie potrzeby, starając się nie przeszkadzać roślinie, o ile ma miejsce do rozwoju.
W przypadku acanthostachis musisz znaleźć najlżejszą i najbardziej luźną glebę. Gotowe podłoża są wybierane z szeregu specjalnych mieszanek glebowych dla bromeliad. Jeśli gleba jest przygotowywana niezależnie, wówczas glebę liściastą, korę świerkową, próchnicę, keramzyt lub żwir miesza się w stosunku 4: 1: 2: 1.
Przy uprawie na zaczepach i ozdobnych podporach roślina jest przytwierdzona drutem, owinięta mchem, aby stworzyć pożywkę.
Acantostachis najczęściej rozmnaża się przez prostą separację, ale można też wyhodować roślinę z nasion. Farmer Burea-Uinsurance.com Witalij Alyonkin
Choroby, szkodniki i problemy w uprawie acanthostachis
Acantostachis to dość odporne rośliny. Ale ich cienkie liście bardzo lubią łuski i wełnowce. Lepiej jest natychmiast zwalczać szkodniki owadzie za pomocą środka owadobójczego.
Typowe problemy z uprawą:
- pojawienie się beżowych, jasnych lub brązowych plam w miejscach nasłonecznionych;
- suszenie końcówek liści w suchym powietrzu;
- brązowe plamy na cienkich końcach liści po podlaniu twardą wodą;
- Suszenie liści podlewanych zimną, twardą wodą, w czasie suszy lub w skrajnie suchym powietrzu.
Reprodukcja acanthostachis
Acantostachis najczęściej rozmnażają się przez prosty podział. Dzięki powstawaniu pędów bocznych roślina pozwala co roku uzyskać kilka nowych krzewów. Możesz oddzielić dzieci tylko wtedy, gdy mają pełnoprawne gniazda.
Aby oddzielić rośliny potomne, nie trzeba usuwać krzaka z gleby ani przesadzać, można ostrożnie odciąć żądany okaz u podstawy rośliny matecznej. Sekcje są impregnowane węglem drzewnym, utrzymywane w wysokiej wilgotności powietrza na lekko wilgotnym podłożu w temperaturze około 20 stopni.
Możesz także wyhodować acanthostachis z nasion. Są marynowane w słabym roztworze nadmanganianu potasu lub fungicydu i wysiewane tylko w pokruszonym mchu. Pod szkłem lub folią, w temperaturze około 20 stopni Celsjusza, regularnie opryskując, rośliny hoduje się pod szkłem aż do pojawienia się pierwszych liści, nie zapominając o przewietrzeniu schronów na świeże powietrze. Acantostachis sadzi się po uwolnieniu przez rośliny trzeciego liścia. W przypadku małych sadzonek preferowana jest początkowa uprawa w podłożu.
