Argali – zagrożone owce górskie

Owca górska Arkhar to zwierzę roślinożerne z rzędu parzystokopytnych, rodziny krów i rodzaju baranów. Nazywa się owis po łacinie.

Charakterystyka owiec górskich

Ten baran został po raz pierwszy opisany w XIII wieku przez franciszkańskiego mnicha Wilhelma von Rubruk, który podróżował po Mongolii.

Marco Polo widział i opisywał te zwierzęta na palmyrze oraz w tabeli XVIII Tii szczegóły argali doprowadziło niemiecki uczony Johann Georg Gmelin nazwie Argali, zgodna z nazwą mongolskiego.

Teraz gatunek ten jest uważany za zagrożony, polowanie jest zabronione do niego. Czerwona Księga wielu krajów Azji Środkowej, Środkowej i Wschodniej zawiera informacje o Arkhars.

Opis wyglądu

Owce górskie w Arkhara są największe spośród wszystkich odmian tego rodzaju. W klasyfikacji naukowej nazwa gatunku brzmi jak Ovis Ammon. Druga część pochodzi od imienia egipskiego boga Ammona, który według legendy po wschodniej stronie świata zamienił się w barana.Często był przedstawiany z długimi zwiniętymi rogami.

Są to piękne zwierzęta o dumnym charakterze, smukłym ciele i długich nogach. Z powodu imponujących rogów ich głowa odchyla się do tyłu. Oto główne parametry wyglądu i opisu:

• Długość ciała dla mężczyzn – 1,7-2 m, dla kobiet – 1,2-1,5 m.
• Wysokość ram – 106-125 cm, owca – 95-112 cm.
• Masa samców wynosi 110-170 kg (w wyjątkowych przypadkach – około 200 kg), waga samic wynosi 60-100 kg.
• Podstawa czaszki u mężczyzn wynosi 25-35 cm, u kobiet 23-30 cm.
• Głowa jest duża, masywna, z profilem prostym lub lekko garbowatym, głowa jest bardziej równa u kobiet.
• Kufa jest spiczasta (zwężona u kobiet), z białymi włosami i lekkimi nozdrzami.
• Uszy są bardzo ruchliwe, z frędzlami na końcach.
• Róg a samce mają długie, skręcone w pierścień lub spiralę, końce wyginają się, ich długość może osiągnąć 2 m, ich waga wraz z czaszką może osiągnąć 40-50 kg, do 13% całkowitej masy ciała.
• samice rogów są małe, od 5 cm do 60 cm, lekko wygięte do tyłu i sierpowate, jak kozy, czasami występują jagnięta bezrogi.
• Szyja jest stosunkowo krótka, masywna.
• Klatka piersiowa jest szeroka i dobrze rozwinięty, z obwodem 120-135 cm.
• Ciało w ogólnych proporcjach ciała wygląda na szczupłe i lekko skrócone.
• Kości śródręcza i śródstopia na nogach argali są wydłużone, ani kozioł, ani baran nie mają takiej struktury, dzięki czemu Arkhar może szybko biegać po równinie i zręcznie wspinać się po stromych zboczach.
• Kopyta z przodu mają długość 4-4,5 cm, z tyłu 2-4 mm.
• Z tyłu nogawek znajdują się 2 dodatkowe kopyta.
• Prosty ogon, do 18 cm długości.

Kolor płaszcza Arkhara zmienia się od piaskowożółtego (prawie biały) do brązowo-brązowego, zimą futro ciemnieje. W obszarze lędźwiowym barana wyróżnia się biała plamka, brzuch, wewnętrzna powierzchnia przedramion i ud, a kufa jest pomalowana w tym samym kolorze. Na karku mężczyzn płaszcz jest dłuższy, pomalowany jaśniejszym odcieniem. Owce górskie i koza są nieco podobne, ale Arkhar nie ma brody, jego rogi są coraz bardziej wykręcone. Barany, w przeciwieństwie do kóz, nie mają aromatycznych gruczołów, które dają specyficzny zapach wełny.

Zasięg i siedlisko

W niektórych obszarach żyją owce górskie z odmiany Argali lub Arkhar Azja Środkowa i Środkowa, w Mongolii, Kazachstan na wschodzie i zachodzie Syberii. Zawarte w zakresie Tien Shan Range, Palmyra, Sayan. Argentyny występują u podnóża Nepalu, Himalajów, Tybetu i niektórych części Dagestanu. Obecnie zajmuje powierzchnię około 10 000 km², była znacznie większa i obejmowała prawie cały region azjatycki.

Stada żyją na wysokości 1300-1600 m, preferują płaskowyże i łagodne stoki.Chociaż zwierzęta często można spotkać na skałach, szczególnie tam, gdzie zwierzęta domowe wypierają je z bardziej żyznych, a nawet obszarów. Ludzie wolą otwarte przestrzenie, migrują do dolin zimą i wczesną wiosną, a latem wznoszą się wysoko w górach, na granicy alpejskich łąk i wiecznych śniegów. Migracja pozioma jest słabo wyrażona, w granicach 30–40 km².

Środa Siedlisko owiec górskich

Otar Arkharov składa się z 30-100 osobników, największe stada żyją obecnie w Mongolii. W okresie między gonami samce i samice z młodymi pozostają osobno. Owce tworzą raczej duże stada, barany gwałtownie od nich odpędzają. Samce żyją w grupach kawalerskich po 6-10 głów.

Owca wysokogórska zjada prawie wszystkie rośliny, które można znaleźć na skalistych zboczach górskich. Latem zwierzęta wspinają się na obszar alpejskich łąk, gdzie znajdują soczystą trawę bogatą w błonnik. Zimą, jeśli warstwa śniegu przekracza 10 cm, schodzą w doliny. Spod śniegu owce produkują zeszłoroczną suchą trawę, mech, porosty. Duża bestia wymaga dużo pokarmu roślinnego, dzień zjada około 18 kg jedzenia. Z powodu braku pożywienia zimą umiera wiele słabych osobników.

Argentyny żyją w ciągłym ruchu, przechodząc z pastwiska na pastwisko w poszukiwaniu lepszego jedzenia. Są bardzo mobilne, biegną idealnie po skalistych zboczach gór.Mogą skakać wąwozy o szerokości do 5 m i wspinać się po skałach. Biegają po równinie z prędkością 50-60 km / h.

Zwierzęta są nieśmiałe, przy najlżejszym alarmie zostają zdjęte i uciekają. Naturalnymi wrogami Arkharów są wilki, rysie, rosomaki i lamparty śnieżne. Nie wpływają znacząco na liczebność populacji, ponieważ niszczą tylko słabe zwierzęta. Ludzie wyrządzają znacznie więcej szkody Arkharom.

Rozmnażanie

Sezon kolein u górskich owiec Arkharów rozpoczyna się w październiku lub listopadzie. W tej chwili barany i jagnięta tworzą wspólne grupy. Obowiązują w nich prawa polandrii i poligyny, kilka samic i samców uczestniczy w kryciu jednocześnie. Owce osiągają dojrzewanie już w wieku 2-3 lat, owce w wieku 4-5 lat, samce biorą udział w hodowli po 5 latach. Przed kryciem barany układają walki tak, aby samice wybierały najsilniejsze.

Ciąża samicy trwa 150–160 dni, czyli o 40–50 dni dłużej niż u owiec domowych. Jagnięta rodzą się wiosną, gdy wzrasta ilość pożywienia. Przed porodem kobieta jest przenoszona do odosobnionego miejsca. Proces trwa 20-30 minut, noworodek baranek waży 3-4 kg.

Większość Arkharów rodzi jedno młode, bliźniaki pojawiają się niezwykle rzadko. Mała owieczka prawie natychmiast staje na nogach i jest nakładana na sutek. Owce żyją osobno ze swoją jagnięciną przez około tydzień, a następnie dołączają do stada.

Baranek rasy górskiej Arkhar

Jagnięta w stadzie, aby trzymać się razem, stale bawić się między sobą. Od drugiego tygodnia ich rogi zaczynają rosnąć, a od miesiąca zwierzęta już jedzą chwasty. Karmi się je mlekiem przez 4-5 miesięcy, w tym samym czasie samica opiekuje się swoim potomstwem. Od 5 miesięcy jagnięta całkowicie uniezależniają się. Ciężkie warunki życia pozwalają przeżyć tylko 50–55% młodych zwierząt, z tego powodu populacja Arkhar nie może szybko rosnąć. Całkowita długość życia baranów górskich w Argentynie wynosi 10-13 lat, ale wiele osobników nie przeżywa do 6 lat. Gatunek ten może żyć w ogrodach zoologicznych przez 18 lat.

Podgatunek Arkhars

Podgatunek lub gatunek Arkhars owiec górskich żyje w różnych regionach. Różnią się wielkością, kolorem sierści, niektórymi cechami stania i zachowania. Według współczesnej klasyfikacji istnieje około 9 podgatunków:

• owce górskie Ałtaj Arkhar. Mieszka w Mongolii, w tym na pustyni Gobi, Tuwie, we wschodniej części Kazachstanu, na południowy zachód od Ałtaju i Syberii oraz w niektórych innych regionach Azji Wschodniej i Środkowej. Uważany jest za największy ze wszystkich argali.
• Argentyński górski kazachski. Osiedlone w górach Kazachstanu, w pobliżu jeziora Bałchasz, w części Kalba w Ałtaju, w regionach Monrak, Saur, Tarbagatai. Jest uważany za jeden z symboli tego kraju.Wełna owiec jest jasnobrązowa z szarym odcieniem, długość rogów wynosi około 120 cm, są one skręcone w pierścień.
• Baran tybetański. Ten duży podgatunek nazywa się tak, ponieważ żyje w Tybecie, a także w Himalajach w Indiach i Nepalu. Ma szaro-brązowy płaszcz, skośne rogi, ustawione prawie równolegle do głowy, skręcone w spiralę.
• Tien Shan Arkhar. Po raz pierwszy opisano go w 1873 r. I przydzielono do osobnych podgatunków. Mieszka na Tien Shan, w górach Chu-Ili, w niektórych regionach Kazachstanu, Kirgistanu, Chin.
• Podgatunki Pamir lub ram Marco Marco. Jego siedliskiem jest Tadżykistan, Kirgistan, Afganistan i niektóre regiony Chin. Jest to piękny rogaty wygląd z czerwonym odcieniem wełny po bokach i z tyłu. Po raz pierwszy został opisany przez słynnego włoskiego podróżnika, w jego imieniu ma swoją nazwę.
• rasa lub podgatunek Gobi. Żyje w Mongolii, na pustyni Gobi, poniżej 45 ° szerokości geograficznej północnej, a także w niektórych chińskich prowincjach tego samego regionu. Różni się nieco mniejszym rozmiarem niż inne Arkhary.
• podgatunki Karatau. Stada tych owiec znajdowały się w dolinach między Syr Darya i Amu Darya, na południu Kazachstanu, w górzystej części pustyni Kyzylkum. Teraz można je znaleźć tylko w górach Nuratau w Uzbekistanie lub na grzbiecie Aktau (zachodni Kazachstan).
• Arkhar w Chinach Północnych. Podgatunek żyje u podnóża Tybetu. Wyróżniają się pięknymi rogami, wygiętymi sierpem, jasną wełną o odcieniu szarego piasku.
• owce górskie Kyzylkum. Mieszka na pustyni Kyzylkum w Kazachstanie. Według najnowszych danych jego populacja nie przekracza 100 osobników, więc gatunek ten można uznać za prawie wymarły.

Nie wszystkie podgatunki współczesnej taksonomii zoologicznej i klasyfikacji przypisuje się Arkharom. Na przykład owce Kyzylkum są teraz hodowane jako osobny gatunek. Najbliższymi krewnymi Arkhar są Mouflon i Ureal, którzy mieszkają w przybliżeniu w tych samych regionach, ale ich siedlisko jest szersze.

Problemy z ochroną gatunków

Dzikie owce górskie Arkhar a wszystkie jego podgatunki są bardzo nieliczne, niektórym grozi całkowite wyginięcie, dlatego są wymienione w Czerwonej Księdze wielu krajów, w tym Rosji, Kazachstanu, Mongolii, Chin. Zabrania się nie tylko polowania na zwierzęta, ale także sprzedaży skór, rogów i innych części tuszy. Pomimo wszystkich środków ochronnych liczba zwierząt stale maleje. Populacja Dagestanu, trudna sytuacja Arkharów z pustyni Kyzylkum, prawie zniknęła.

Ogromne masywne rogi argali są głównym trofeum łowców kłusowników. Ich cena na czerni może osiągnąć 10 tysięcy dolarów. Niezależnie od tego, jak bardzo władze zmagają się z nielegalną sprzedażą rogów, tajny handel jest dość intensywny. Strzelanie odbywa się nawet w ściśle chronionych obszarach, zwłaszcza w Rosji, Kazachstanie, Mongolii i krajach Azji Środkowej.Ponadto narząd ten jest często stosowany w medycynie chińskiej, która zagraża istnieniu odmian tybetańskich i palmyrowych.

Ponadto zwierzęta są zagrożone przez ludzkie życie. Główne zagrożenia to:

• wypas stada owiec domowych,
• budowa różnych budynków i barier na trasach migracji,
• budowa kolei i autostrad w siedlisku ,
• wydobycie.

Intensywny rozwój rolnictwa przy jednoczesnym utrzymywaniu swobodnego wypasu żywego inwentarza znacznie osłabił populację w Mongolii. Zniknięcie argali we wschodniej Syberii wiąże się z rozwojem zasobów mineralnych w tym regionie. Chińskie zwierzęta cierpią z powodu intensywnego wzrostu populacji, układania dróg nawet w odległych obszarach, pojawiania się nowych osad.

Aby zachować owce górskie i gatunki tego zwierzęcia, tworzone są obszary chronione, na których nie tylko zabrania się polowania, ale także wypas zwierząt gospodarskich, wydobycie. Łowienie zwierząt jest dozwolone wyłącznie w celu dalszej hodowli w niewoli.

Arkhary dobrze się zakorzeniają w ogrodach zoologicznych i dają zdrowe potomstwo. Daje to nadzieję, że z czasem będzie można zaludnić nowymi osobnikami obszary, w których stada już dawno zniknęły.