Wśród kwitnących roślin domowych prawie wszystkie krzewy stały się prawdziwymi legendami. Ale jeśli gardenie lub rododendrony, kamelie i róże są uniwersalnymi faworytami, które nie tracą na popularności, to abelie są nadal postrzegane przez wielu jako egzotyczne. Są to wspaniałe rośliny o wyraźnym orientalnym charakterze, podbijające gęstością i kędzierzawością korony, obfitością i wdziękiem kwitnienia. Nieustanne kwitnienie od drugiej połowy lata do połowy jesieni nie pozostawia nikogo obojętnym. Nawet ich bardzo trudną naturę można wybaczyć urodzie Abelii.
Abelia wielkokwiatowa (Abelia x grandiflora). Farmer Burea-Uinsurance.com Didier Ting
Abelia wschodniej łaski
Wśród roślin domowych nie ma zbyt wielu roślin o orientalnym uroku. Pomimo faktu, że przedstawiciele rodzaju Abelia (Abelia) rosną nie tylko w południowo-wschodniej Azji, ale także w Meksyku, to właśnie z Chinami i Japonią roślina ta jest kojarzona przede wszystkim. Abelia nie bez powodu otrzymała status jednej z najbardziej spektakularnych kultur kwitnących. Rzeczywiście, w tej roślinie najbardziej atrakcyjną cechą jest właśnie kwitnienie.
Niesamowici przedstawiciele wiciokrzewu (Caprifoliaceae), abelia to rośliny subtropikalne i wyraźnie orientalne. Wyrażają swój charakter kultury stylem japońskim czy chińskim i tym samym wpływem na wnętrze tak wyraźnie, że mogą przyćmić nawet rododendrony.
Abelia (Abelia) – krzewy liściaste i wiecznie zielone, które naturalnie występują głównie w klimacie podzwrotnikowym Chin. Rośliny te są równie znane jako rośliny ogrodowe i domowe. Maksymalna wysokość uprawianej abelii jest ograniczona do 2 metrów, ale częściej rośliny nie dorastają nawet do 1,5 m. Ale to w żaden sposób nie zmniejsza ich masywności: krzewy abelii wydają się nie tylko duże, ale w przeważającej mierze obszerne. Zasłaniają otaczającą przestrzeń, wyglądają jak bujne i gęste, a w małych pomieszczeniach są odbierane jako bardzo nieodpowiednie. Dlatego roślina ta jest wykorzystywana do przestronnych i dużych pomieszczeń – gdzie można zapewnić wystarczającą ilość wolnego miejsca.
Owłosione pędy i jajowate liście abelii o długości do 3 cm z ostrą końcówką przyjemnie zaskakują dyskretnym błyszczącym połyskiem i ciemnym kolorem, który na odwrotnej stronie blaszek liściowych jest zastąpiony jasnozielonym. Owłosione podstawy ich żył są w harmonii z pędami Abelii, a przeciwny układ i krótkie ogonki to kolejne łatwo rozpoznawalne cechy tego krzewu, nadając koronie ozdobę i zawiłość.
Pachnące kwiatostany-pędzle w Abelii kwitną tylko w górnej części pędów, ale kwiatostany są zarówno wierzchołkowe, jak i pachowe. W nich siedzą na krótkich szypułkach średniej wielkości, przypominające porcelanę, podłużne kwiaty w kształcie dzwonu z pięcioma działkami i dzwonowatą koroną z pięcioma płatkami. Krawędzie płatków są zagięte asymetrycznie, zawsze są nieco jaśniejsze od koloru tuby. Długość kwiatów nie przekracza 2 cm, ale zmiana koloru z białego na coraz jaśniejszy różowy wydaje się niesamowita. Okres kwitnienia abelii trwa od lipca do października.
W kulturze wewnętrznej najczęściej występuje Abelia x grandiflora. Jest to spektakularna roślina półzimozielona o maksymalnej wysokości dwóch metrów, jajowatych liściach o ciemnym, stonowanym kolorze. Gałęzie są bardzo cienkie i długie, wdzięcznie opadające, zmieniając „młody” różowy kolor na ciemniejszy fiolet. Kwiaty abelii wielkokwiatowej są białe i bardzo pachnące, w gronach pachowych wydają się koronkowe i ozdobione pięcioma zrośniętymi płatkami. Kwitnienie tego gatunku często przypada na zimę, w sprzyjających warunkach trwa od października do czerwca. Poza rośliną podstawową istnieją również pojedyncze odmiany o różowych, śnieżnobiałych, jasnych kolorach fuksji, liliowych, a nawet barwne odmiany, które wyglądają niesamowicie mozaikowo.
Trzy inne typy wnętrz są znacznie mniej powszechne:
- Abelia chinensis (Abelia chinensis) to półzimozielony, obficie kwitnący gatunek o szczególnie wdzięcznej koronie opadających pędów, owalnych ciemnych liściach i białych dzwoneczkach kwiatów, na których nieśmiało pojawiają się czerwone kreski.
- Abelia triflora (Abelia triflora) to gatunek liściasty, który często jest „wbijany” w drzewa, o lancetowatych ciemnych liściach i wdzięcznych jasnoróżowych kwiatach z wyrafinowaną rurką.
- Abelia drobnolistna (Abelia parvifolia) to ciekawy gatunek o delikatnych kwiatach bzu z owłosionym brzegiem i owalnymi, małymi liśćmi.
Dbanie o abelię w domu
Abelia, podobnie jak wiele kwitnących krzewów, to rośliny kapryśne. Ich uprawa nie jest łatwa nawet dla doświadczonych hodowców kwiatów, ale dzięki staranności można osiągnąć sukces i podziwiać piękno przez wiele lat. Główne trudności spowodowane są koniecznością utrzymania abelii w chłodną zimę, a wybór innych warunków wymaga dokładnej analizy pod kątem ich zgodności z charakterystyką rośliny.
Oświetlenie dla abelii
Ten krzew jest dość kapryśny. Abelias preferuje rozproszone, ale jasne miejsce. Lepiej chronić je przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, ale nawet najmniejsze zacienienie negatywnie wpływa na atrakcyjność krzewów.
Parapety wschodnie i zachodnie są uważane za najlepsze miejsce na abelię, ale w okresach przejściowych i zimą to piękno lepiej układa się na oknach południowych.
Komfortowa temperatura
Abelia jest uważana za roślinę, która dobrze się rozwija w warunkach szklarniowych. Dobrze rośnie i szczególnie obficie kwitnie w chłodne, ale dobrze przystosowuje się do warunków wewnętrznych. To prawda, że przy cenach pokoi – od 18 stopni wzwyż – Abelia zniesie tylko wiosnę i lato. Ale zimą roślina będzie musiała znaleźć chłodniejsze miejsce. W okresie uśpienia nawet wiecznie zielone i półzimozielone abelie preferują temperatury nie niższe niż 10, ale także nie wyższe niż 15 stopni Celsjusza.
Zmieniając warunki abelii, musisz działać bardzo ostrożnie, stopniowo obniżając i zwiększając temperaturę. Wszelkie nagłe zmiany temperatury, nawet o 5 stopni, mogą spowodować, że liście zaczną zrzucać. To piękno będzie musiało być chronione przed przeciągami i aktywnymi przepływami powietrza oraz przed klimatyzatorami z systemami grzewczymi. W przypadku abelii wszystkie parametry związane z temperaturą i powietrzem muszą być maksymalnie ustabilizowane.
Podlewanie i wilgotność powietrza
Abelia nie jest zbyt wymagająca w reżimie nawadniania, może znosić wahania wilgotności gleby, ale nie należy dopuszczać do skrajności. Intensywność podlewania tej rośliny zależy bezpośrednio od etapu jej rozwoju i temperatury powietrza. Latem Abelie podlewane są obficie i często, zimą rzadziej iz niewielką ilością wody. Najlepiej jest, aby roślina utrzymywała stabilną średnią wilgotność gleby poprzez umożliwienie wyschnięcia podłoża doniczkowego pomiędzy tymi zabiegami od góry.
Mimo ogólnej kapryśności abelia zawsze przyjemnie zaskakuje w jednym – nie potrzebuje dużej wilgotności powietrza, zwykłe opryskiwanie mogą być nawet dość niebezpieczne ze względu na skłonność do gnicia. Lepiej trzymać Abelię w suchych pomieszczeniach, niż przesadzać z wilgocią. Jedyny czas, kiedy roślina nie zrezygnuje z opryskiwania to lato, a i wtedy takie zabiegi są potrzebne tylko w najgorętsze dni. Podczas opryskiwania abelii należy uważać, aby nie zamoczyć zbyt mocno liści. W zimnych porach roku, nawet jeśli nie można zapewnić abelii chłodu, rozpylanie nigdy nie jest przeprowadzane, a wszelkie procedury nawilżające nie będą w stanie zrekompensować nieprawidłowego reżimu temperaturowego.
Najlepszy opatrunek dla abelii
Top dressing dla tego piękna odbywa się tylko wiosną i latem. Standardowa częstotliwość jest odpowiednia dla tej rośliny: wystarczy 1 karmienie z częstotliwością 2 razy w miesiącu.
W przypadku abelii musisz wybrać nawozy do roślin kwitnących. Jeśli masz własny ogród i zapas wysokiej jakości nawozów, możesz użyć do abelii i nawozów organicznych (na przykład dziewanny), które stosuje się raz w miesiącu przez cały aktywny okres rozwoju. Ale „bezpieczniej” jest używać mieszanek złożonych lub mineralnych.
Przycinanie abelii
Bez specjalnej formacji i stymulacji kwitnienia nie będzie możliwe uzyskanie barwnego przedstawienia z orientalnych abelii. Przycinanie to pozycja obowiązkowa. W przypadku abelii zimozielonych tradycyjnie przeprowadza się ją zaraz po zakończeniu kwitnienia, natomiast w przypadku liściastych – w lutym lub marcu. Ale w przypadku półzimozielonych abelii uprawianych w pomieszczeniach najlepszą strategią jest przycinanie pod koniec zimy, zanim rozpocznie się aktywny wzrost.
Na abeliach przycinanie wykonuje się dość mocno, usuwając nie tylko suche, uszkodzone lub słabe gałęzie, ale także skracając pozostałe o jedną trzecią lub połowę długości lub dowolnie, aby nadać określony kształt. Nie należy obawiać się tak silnego przycinania: Abelia szybko rośnie i zwykle pod koniec lata podwaja objętość korony.
Jeśli chcesz wykorzystać opadające pędy rośliny i uprawiać Abelię jako obfity plon, przycinanie można ograniczyć do usuwania uszkodzonych pędów i pozwalania roślinie rozciągać się, jak chcesz.
Przeszczep i substrat
W przypadku abelii najlepiej nadaje się uniwersalne, zbilansowane podłoże. Lepiej wybrać mieszankę gleby spośród specjalnych podłoży do upraw kwitnących. Gdy gleba jest mieszana niezależnie, piasek, torf, darń i humus łączy się w równych częściach. Optymalna reakcja gleby to 5,5-6,0 pH.
Przeszczep tego krzewu odbywa się w razie potrzeby, a nie co roku, co pozwala korzeniom w pełni opanować podłoże. Abelię można przesadzać przez całą wiosnę, ostrożnie przenosząc ją, zachowując główną glinianą śpiączkę.
Po przeszczepie Abelii trzeba dać czas na adaptację. Podlewanie odbywa się ostrożnie, kontrolując stan podłoża. A karmienie wznawia się dopiero po dwóch, a nawet trzech miesiącach.
Choroby i szkodniki abelii
Abelia, z dobrą opieką, wykazuje godną pozazdroszczenia odporność, ale z błędami w podlewaniu rośliny często ulegają gniciu. Spośród szkodników najbardziej problematyczne dla Abelii są mszyce, ale niebezpieczne są zarówno przędziorki, jak i wciornastki. Lepiej radzić sobie z problemami z połączeniem korekty pielęgnacji i leczenia środkami owadobójczymi lub produktami biologicznymi (na przykład napar z tytoniu jest bardzo skuteczny).
Reprodukcja abelii
Roślinę tę najłatwiej pozyskać z zielonych sadzonek, które wycina się z wierzchołków pędów, pozostawiając na sadzonkach 5 liści. Sadzonki abelii przycina się tylko na wiosnę (można również wykorzystać gałęzie pozostałe po przycięciu). Ukorzenienie odbywa się w podłożu piaskowym lub piaskowo-torfowym w temperaturze około 25 stopni. Zaraz po ukorzenieniu rośliny sadzi się w pojedynczych pojemnikach.
Może być rozmnażana przez abelię i nasiona. Siew przeprowadza się w styczniu na luźnej glebie uniwersalnej. Pod szkłem lub folią w jasnym świetle i temperaturze pokojowej sadzonki pojawiają się i rozwijają szybko. Zanurzają się w doniczkach po pojawieniu się trzeciego prawdziwego liścia. Przy dobrej pielęgnacji sadzonki mogą kwitnąć już w roku siewu.
Abelia aktywnie tworzy pędy korzeniowe. Podczas przesadzania młode rośliny można oddzielić od głównego krzewu, a z każdego kiełka można uzyskać silne krzewy, a separację można przeprowadzać co roku.
