Miodowa roślina koniczynowa, występująca w północnej i środkowej strefie klimatycznej Europy. W zależności od gatunku jest to wieloletnie lub roczne zioło z rodziny motylkowatych. Rośnie głównie na glebach nieczarnoziemnych, gdzie gatunek jest szeroko rozpowszechniony, z wyjątkiem regionów suchych.
Treść artykułu
- 1 Znaczenie dla rolnictwa
- 1.1 Biały
- 1.2 Розовый
- 1.3 Góra
- 1.4 Czerwony
- 1.5 Персидский
- 2 Wydajność miodu
- 3 Przydatne właściwości
Znaczenie dla rolnictwa
Koniczyna jest uprawiana jako roślina miodowa, która zapewnia dobry przepływ nektaru i pyłku. Wykorzystywana jest również jako roślina pastewna dla zwierząt gospodarskich.
Nie wszystkie kolonie radzą sobie równie dobrze na tej trawie. Pszczelarze korzystają ze szkoleń, które rozpoczynają się na dwa tygodnie przed zakwitnięciem koniczyny. Ta technika pozwala niemal podwoić zbiór nektaru i pyłku, niezależnie od rasy pszczół.
W przypadku niektórych ras budowa aparatu gębowego i głębokość kwiatów koniczyny nie pozwalają na udział w zbieraniu nektaru! I to również należy wziąć pod uwagę. Rodziny, które całkowicie odmawiają zbierania, są wyprowadzane w celu zapylania innych upraw.
Rodzaje koniczyny ważne dla pasiek:
- biały (pełzanie);
- różowy lub hybrydowy;
- góra (białogłowa);
- czerwony lub łąkowy:
- Perski.
Inne, mniej popularne odmiany zapewniają jedynie pomocnicze miodobranie. to kolec koniczyny, kasztan, kaukaski, truskawka, średnia, polna, karmazynowa, aleksandryjska.
Biały
Koniczyna biała jako roślina miododajna ma ogromne znaczenie w zbiorze miodu handlowego, gdyż jest szeroko rozpowszechniona w całej europejskiej części naszego kontynentu. Dobrze rośnie na glebach gliniastych, wilgotnych nieczarnoziemnych.
Na stepach, gdzie często występują susze, nie uprawia się miodu z koniczyny białej!
Roślina ma długi okres kwitnienia – od początku do prawie końca lata. Dla pasiek ta wieloletnia odmiana jest cenna ze względu na możliwość budowania kolonii pszczół do zimowania.
Kwiaty białe na wysokich szypułkach, zebrane w główki. Liście na długich ogonkach, pogrupowane po trzy. Dobrze ukorzenia się na luźnych glebach.
Розовый
Jest to hybrydowa odmiana wieloletnia, która rośnie wszędzie z wyjątkiem suchych stref stepowych. Różowa koniczyna dobrze zimuje i jest odporna na niekorzystne czynniki w każdym klimacie.
Krzaczaste ziele o wzniesionej łodydze, dużych trójlistkowych liściach i charakterystycznym kwiatostanie – wewnątrz białawy, na zewnątrz różowy.
Energiczne kwitnienie trwa średnio trzydzieści dni. Przez cały ten okres od dołu do góry stale kwitną nowe kwiatostany, a dolne kwiaty więdną.
Okres kwitnienia trwa od początku czerwca do września. Główną wartością odmiany jest dostępność nektaru dla każdej rasy pszczół. Mimo długiego kwitnienia różowa koniczyna nie uwalnia nektaru z późnych kwiatostanów.
Uprawiana jest w nasadzeniach mieszanych z koniczyną czerwoną, co daje możliwość zbioru miodu na 10-12 dni przed terminem.
Góra
Koniczyna górska lub zajawka rośnie w środkowej strefie kontynentu europejskiego. To zioło dobrze toleruje suchy klimat. Najczęściej można go spotkać przy niedogodnościach – zboczach wąwozów, wąwozów.
Whitehead wygląda jak krzew zielny o wysokości do 50-60 centymetrów, zebrany z kilku prostych łodyg. Na trawie jest kilka liści – po kilka liści na każdej łodydze. Różnią się charakterystyczną trójlistkową budową i wydłużonymi ogonkami.
Kwiaty są zbierane w duże, gęste kwiatostany po 70-250 sztuk. Rozpuszczają się stopniowo od dołu do góry. Jedna główka produkuje nektar w ciągu dwóch tygodni, a cała roślina kwitnie do 20-30 dni. Okres kwitnienia trwa od początku czerwca do początku lipca.
Kwiatostany zawsze otwierają się bliżej południa – w tym okresie można zobaczyć w ich pobliżu pszczoły, aktywnie zbierające pyłek i nektar.
Czerwony
Miód z czerwonej koniczyny to wieloletnie zioło uprawiane jako pasza dla zwierząt gospodarskich.
Zdarza się:
- odmiana jednokosowa, kwitnąca od drugiego roku do końca czerwca;
- i dwucięte, kwitnące od pierwszego roku.
Zioło jest rozgałęzione, z główkami bzu na każdej łodydze. Liście są potrójne, wyrastają na długich ogonkach. Rozkwitanie pojedynczej głowy zajmuje siedem dni, a cała trawa kwitnie przez 30-35 dni. Przy sprzyjającej deszczowej pogodzie kwitnienie może trwać dłużej niż określony okres.
Roślina ta pilnie potrzebuje zapylania przez pszczoły, ponieważ podczas samozapylenia wytwarza niewiele jąder. Aby uzyskać dobre zbiory nasion, jedna rodzina pszczół powinna pracować na jednym metrze kwadratowym upraw!
Kolonie pszczół wywożone są na pola na krótko przed rozkwitem kwiatostanów. Zbieranie pyłku jest dostępne dla wszystkich ras, ale tylko pszczoły mogą pozyskiwać nektar:
- Kaukaski – 18 kilogramów na kolonię;
- krainsky – 9 kilogramów na kolonię;
- włoski – 8 kilogramów na kolonię;
- a rasa środkoworosyjska – 2 kilogramy na rodzinę pszczół.
Co więcej, pszczoły środkoworosyjskie mogą dotrzeć do nektaru wyłącznie w ciepłe dni, kiedy jego poziom w rurze kwiatowej podnosi się.
Персидский
Odmiana perska (szabdar) jest uprawiana na Kaukazie Północnym. Ukazuje się w Kazachstanie na Ukrainie. To roczne zioło osiąga wysokość 80-90 centymetrów, ma wydrążone łodygi, potrójne liście o brudnozielonym kolorze. Kwiaty są lekko spłaszczone liliowe.
Kwitnie pod koniec maja i wydaje nektar przez 1,5 miesiąca. Po pokosach ponownie wyrzuca kwiatostany po 20-25 dniach.
Wydajność miodu
Ilość zebranego miodu zależy od rodzaju rośliny i rasy pszczół użytej do zbioru miodu:
- miód z koniczyny białej, który daje 100 kg nektaru na hektar;
- roślina miodowa z czerwonej koniczyny, z której długo sondowane pszczoły przynoszą od 120 do 240 kilogramów miodu (inne rasy nie więcej niż 25-30 kg na rodzinę!);
- roczny szabdar perski daje od 150 do 300 kilogramów miodu, na Ukrainie – do 200 kg;
- różowa odmiana mieszańcowa dostarcza do 100-130 kilogramów na hektar;
- białogłowy (górski) – około 100 kilogramów.
Na okres zbierania miodu wszystkie ule muszą być wyposażone w pułapki pyłkowe, ponieważ koniczyna daje dużo wysokiej jakości pyłku. Jego kolor zależy od odmiany. Odmiana biała ma brązowy pyłek, a odcień czerwonej czekolady.
Miód handlowy jest bardzo lekki, prawie bezbarwny, charakteryzuje się wysoką przezroczystością. Smakuje bardzo słodko (zawartość cukru w nektarze wynosi od 28 do 48% lub więcej), o delikatnym ziołowym aromacie. Po krystalizacji powstaje lekka, stała masa, składająca się z drobnoziarnistych cząstek.
Miód koniczynowy jest jedną z najlepszych odmian lekkich i wysoko cenionych na rynku.
Przydatne właściwości
Produkt zawiera aż 35 proc. glukozy, 40 proc. lewulozy, ma niską liczbę diastazową – poniżej 10 jednostek Gotha.
Główny obszar zastosowania w medycynie tradycyjnej:
- leczenie chorób żołądka i jelit;
- uzupełnienie rezerw witamin i minerałów w organizmie;
- zwiększona laktacja u kobiet (roślina ma działanie laktogenne).
Służy do zabiegów kosmetycznych, gojenia ran, wzmacniania układu odpornościowego i leczenia całego ciała.
