Roślina miodowa wrzosowa, która jest rośliną krzewiastą, wiecznie zieloną. Ta roślina wieloletnia występuje na torfowiskach i nieużytkach. Masowo rośnie na terenach wypalonych i wylesionych, tworząc zwarte zarośla.
Treść artykułu
- 1 Znaczenie dla rolnictwa
- 1.1 Rodzaje
- 2 Agrotechnics
- 3 Wydajność miodu
- 3.1 Funkcje pompowania
- 4 Przydatne właściwości
Znaczenie dla rolnictwa
Dzięki spektakularnemu wyglądowi krzew jest absolutnie bezpretensjonalny w warunkach pogodowych. Projektanci chętnie wykorzystują go do dekoracji krajobrazu np. w ogrodach japońskich. W końcu ta roślina wieloletnia jest absolutnym rekordzistą pod względem oczekiwanej długości życia – rośnie w jednym miejscu do 40 lat, w zależności od odmiany, osiąga wysokość od 25 do 90 centymetrów, kwitnie jasno i przez długi czas dobrze się komponuje karłowate drzewa, krzewy, iglaki (jałowiec, cyprys).
Rodzaje
W biologii roślina ta jest uważana za monotypową. Ale ze względu na specyfikę lokalizacji i czasu kwitnienia pszczelarze wyróżniają dwa rodzaje roślin miodowych:
1. Wrzosowa góra – krzew osiągający pół metra wysokości. Ma ciemnoszmaragdowo lancetowate liście. Jej fioletowe, jednostronne kwiatostany zebrane są w frędzle, wydzielające specyficzny aromat. Odmiana kwitnie w trzeciej dekadzie lipca. Okres kwitnienia trwa do późnej jesieni.
2. Wrzosowe bagno – roślina krzewiasta dorastająca do 0,9-1 m wysokości. Z wyglądu przypomina tzw. odmianę górską. Ma również ostry zapach miodu. Rozpuszcza się dwanaście dni wcześniej niż góra – około połowy lipca. Kwitnie do połowy sierpnia.
Dlaczego na tej liście nie ma odmian leśnych i piaszczystych? Odmiany te są niezwykle wrażliwe na warunki atmosferyczne, dlatego nie nadają się do ciągłego zbierania miodu.
Agrotechnics
Rozmnaża się wiosną na kilka sposobów jednocześnie: przez nasiona (używane do uprawy sadzonek), odkładanie, sadzonki, sadzonki.
Najłatwiej jest podzielić kłącza… W październiku roślinę wykopuje się, usuwa wraz z grudką ziemi, ostrożnie dzieli krzew na pół i obie części umieszcza się w ziemi, umieszczając je w różnych dołkach.
Sadzonki pozyskiwane są z wierzchołków najsilniejszych roślin. Powstałe gałęzie sadzi się na zimę w mieszaninie torfu i piasku (jedna część do trzech). Temperatura w pomieszczeniu podczas zimowania nie powinna przekraczać 20-21 stopni.
Wiosną ukorzenione sadzonki przenosi się na otwarty teren. Odległość między otworami wynosi 0,4-0,5 metra. Dno ściółkowane trocinami iglastymi lub drobnymi wiórami.
Przy uprawie sadzonek z nasion przeniesienie sadzonek na ziemię jest możliwe dopiero po 18 miesiącach. Dlatego ta metoda nie jest bardzo popularna.
Wydajność miodu
Z jednego hektara plantacji wrzosów można uzyskać od 150 do 200 kilogramów nektaru.
Zawartość nektaru w tej roślinie zależy od wilgotności powietrza.… Ze względu na tę specyficzną cechę pszczelarze starają się prowadzić specjalny dziennik, rejestrujący pogodę na danym obszarze.
W porze suchej odmiana bagienna produkuje nektar znacznie intensywniej niż odmiana górska – zbiór z niej miodu jest bardziej stabilny. Natomiast w porze deszczowej odmiana górska rozwija się lepiej i uwalnia znacznie więcej nektaru niż odmiana bagienna.
Jedna rodzina pszczół może w okresie kwitnienia przynieść od 15 do 60 kilogramów nektaru, a także dużą ilość pyłku.
Jak już wspomniano, wydajność miodu zależy bezpośrednio od sprzyjających warunków klimatycznych. Aby zapewnić bezpieczną łapówkę w pasiece koczowniczej, pszczelarze prowadzą regularną ewidencję, odnotowując zmiany warunków pogodowych. Pomaga to uniknąć irytujących błędów – rodziny nie pracują na darmo.
Kolonie pszczele wędrujące w zarośla wrzosowe zawsze rosną zimą silniej, w przeciwieństwie do rodzin stacjonarnych.
Aby to zrobić, obiecujące gniazda są wzmacniane czerwiem i dodawane są do nich do pięciu ramek fundamentu, zapewniając wystarczającą liczbę plastrów miodu.
Jeśli kolonie są słabe, są zjednoczone. W końcu tylko silne gniazdo może działać maksymalnie. W tym samym czasie „królowa” jest sztucznie zmieniana poprzez zaszczepienie dojrzałych mateczników między grzebieniami magazynowymi. Młoda „królowa” zaczyna siać w drugiej lub trzeciej dekadzie sierpnia, zwiększając w ten sposób kolonię pszczół do przekupstwa z plantacji wrzosów.
Funkcje pompowania
Miód jest wypompowywany bez pieczęci! Ramki najlepiej osuszać, gdy utrzymywana jest temperatura ula. Jednocześnie około połowę plastrów miodu należy odciąć gorącym nożem z gniazdowych plastrów miodu.
Po wypompowaniu miód jest przechowywany w otwartym pojemniku w temperaturze od 20 do 30 stopni przez siedem dni. W tym czasie dojrzewa i staje się gotowa do długotrwałego przechowywania.
Istnieje opinia, że pszczoły źle znoszą zimowanie na miodzie wrzosowym. Ale nie ma osobnego zakazu.
Przydatne właściwości
Miód wrzosowy ma zwykle kolor czerwonawy lub ciemnobrązowy. Smakuje z charakterystyczną goryczką, ma silny trwały aromat.
Produkt zawiera wiele związków białkowych, dzięki czemu nie krystalizuje, lecz koaguluje, przybierając postać galaretowatą. Mieszanie nie jest typowe dla tej odmiany – nie miesza się z innymi rodzajami miodu.
Tradycyjna medycyna twierdzi, że miód wrzosowy pomaga:
- z bólami reumatycznymi;
- z opuchlizną;
- z zapaleniem oskrzeli i astmą;
- z chorobami przewodu żołądkowo-jelitowego;
- z przedłużającą się biegunką i niską kwasowością soku żołądkowego.
Miód wrzosowy polecany jest w celu poprawy apetytu, złagodzenia bólów głowy i uspokojenia nerwów.
Dla tych, którzy nie śpią dobrze w nocy, wystarczy zjeść tylko jedną łyżeczkę tego słodkiego przysmaku – sen na pewno będzie mocny i spokojny.
