Miód naturalny to cenny i bardzo popularny produkt pszczelarski, wytwarzany przez pszczoły z nektaru kwiatowego różnych roślin miododajnych. Ma wyraźne właściwości lecznicze i może być stosowany jako codzienny suplement diety (jeśli nie ma alergii).
Treść artykułu
- 1 Klasyfikacja i główne cechy
- 2 Oznaki naturalności
- 2.1 Testy laboratoryjne
- 3 Jak rozpoznać fałszywy produkt pszczeli
- 3.1 smak
- 3.2 O niedojrzałości
- 3.3 Spójność
- 3.4 wytrzymałość
- 3.5 Waga i gęstość
- 3.6 Krystalizacja
- 4 Identyfikacja zanieczyszczeń kredy, skrobi, gliny
Klasyfikacja i główne cechy
Ze względu na charakter zebranego nektaru miód dzieli się:
- na jednokwiatowym (jednoskładnikowy);
- i odmiany wielokwiatowe (wieloskładnikowe).
Więcej na ten temat przeczytasz tutaj:
Miód jednokwiatowy (jednoskładnikowy)
Główne odmiany miodu wielokwiatowego
Jest też produkt nienaturalny, również stworzony przy pomocy pszczół, ale bez użycia nektaru kwiatowego. Odpowiednio uzupełniony może mieć pewne właściwości lecznicze.
Przeczytaj: Co to jest nienaturalny miód – odmiany, przygotowanie
Oczywiście kupujący chce kupować wyłącznie naturalne odmiany produktów pszczelich na targach i targach, ponieważ kosztują dużo pieniędzy.
Oznaki naturalności
Poniżej przedstawiamy główne cechy miodu naturalnego, którymi powinien kierować się potencjalny konsument.
Parametry do oceny są następujące:
- kolor;
- konsystencja;
- lepkość;
- gęstość i waga.
Testy laboratoryjne
In vitro brane są również pod uwagę liczba diastazowa, zawartość wilgoci i zawartość oksymetylofurfuralu. Wszystkie te wskaźniki są wprowadzane do raportu z testu, który jest następnie przekazywany dystrybutorowi produktu.
Влажность określa dojrzałość. Jest to bardzo ważny wskaźnik, ponieważ nadmiar wody prowadzi do przedwczesnej fermentacji podczas dłuższego przechowywania, zwłaszcza w podwyższonych temperaturach.
Numer diastazy wskazuje na aktywność biologiczną produktu pszczelego podczas rozkładu skrobi pod wpływem enzymu pszczelego amylazy (występuje podczas analizy w postaci diastazy). Punktacja wynosi od 5 do 50 jednostek.
Oddziaływanie chemiczne cukrów prostych – fruktozy i glukozy określona przez obecność oksymetylofurfuralu (pewna wartość jest wskazana w protokole).
Jak rozpoznać fałszywy produkt pszczeli
Możliwe jest odróżnienie miodu naturalnego od fałszywego bez jakichkolwiek badań laboratoryjnych, pod warunkiem, że kupujący jest osobą doświadczoną.
Oczywiście współcześni fałszerze robią swoje „miód” tak umiejętnie, że czasami tylko laboratoryjna analiza chemiczna może wykryć podróbkę.
Kupującemu trudno jest dokonać właściwego wyboru, ponieważ istnieje wiele odmian, a wygląd produktu pszczelego silnie zależy od:
- z metod przetwarzania;
- warunki przechowywania;
- stopień dojrzałości.
Ponadto istnieje wiele nieporozumień na temat miodu, które są szeroko rozpowszechnione wśród konsumentów. Na przykład wiele osób ma wątpliwości co do naturalnej krystalizacji (cukrowania), której w żaden sposób nie można uznać za oznakę podróbki!
Możesz wybrać miód naturalny na podstawie jego zewnętrznych oznak wymienionych powyżej. Rozważmy je bardziej szczegółowo.
smak
Oczywiście smak produktu pszczelego jest bardzo słodki. Posmak będzie charakterystyczny, miodowy – w ustach i gardle wyczuwalne będzie pieczenie o różnym nasileniu (w zależności od odmiany) oraz lekka cierpkość.
Nuta karmelowa powinna być całkowicie nieobecna! Wskazuje na fałszerstwo – domieszkę syropu cukrowego, melasy, dodatków aromatycznych.
Gorycz daje domieszkę spadzi. Jest to również naturalny produkt pszczeli, jednak nie posiada takich właściwości bakteriobójczych jak kwiat. I nie każdemu przypadnie do gustu specyficzny smak.
Trochę kwasowości wskazuje na niedojrzałość – obecność nadmiaru wilgoci, prowadzącej do fermentacji. Miód można było wcześniej wypompować z plastra miodu, a nie zapieczętować. Lub był przechowywany w wilgotnym pomieszczeniu. Drożdże naturalnie weszły do produktu i zaczynają się rozmnażać.
O niedojrzałości
Kwestia niedojrzałości jest najbardziej bolesna dla pszczelarzy, ponieważ z plastra miodu, który do końca sezonu jest zapieczętowany w ulach, uzyskuje się łagodny produkt. Spełnienie tego warunku jest niezwykle trudne – mocna łapówka wymaga miejsca na przechowywanie nowo zebranego nektaru.
Dlatego w okresach głównego zbioru miodu z uli usuwa się ramki o strukturze plastra miodu, gdy około 50-70 procent komórek jest na nich zapieczętowanych. Taki produkt jest uważany za wystarczająco dojrzały, aby można go było przechowywać w pojemniku.
Uszczelniony mniej niż 50 procent plastra miodu (czasami ramki są usuwane z woskowymi pokrywkami tylko na jednej trzeciej powierzchni roboczej) – bezpośrednia droga do fermentacji. Miód nie otrzymał wystarczającej ilości enzymów wydzielanych przez gruczoły pszczele do jego dojrzewania. Ma nadmiar wilgoci – woda zawiera ponad 21%.
Grzyby drożdżowe aktywnie rozmnażają się w temperaturach od +11 do +19 stopni. Cukry zawarte w produkcie pszczelim są stopniowo przekształcane w alkohol etylowy i dwutlenek węgla. Na powierzchni tworzy się charakterystyczna piana. Następuje zmiana smaku i zapachu – wyczuwalny kwas z domieszką octu.
Ciekawe, że cały proces można zatrzymać już na samym początku psucia się miodu podnosząc temperaturę w pomieszczeniu powyżej +19 stopni lub obniżając ją poniżej +11. Niedopuszczalne jest również przechowywanie w wilgotnych spiżarniach lub innych miejscach o dużej wilgotności. A najlepszym zapobieganiem fermentacji jest terminowe wypompowywanie z plastra miodu.
Kwasienie miodu jest również typowe dla żerowania późną jesienią. Pszczoły nie mają czasu na przetwarzanie syropu w plastrach – nieuszczelnione komórki sprzyjają fermentacji bezpośrednio w ulach.
Spójność
Ten parametr jest bezpośrednio związany ze stopniem dojrzałości produktu pszczelego, a częściowo z temperaturą otoczenia.
Po dojrzeniu wszystkie cukry złożone w miodzie zamieniły się w cukry proste, a zawartość wody (wilgoci) nie przekracza 21 procent.
Konsystencja dojrzałego produktu jest wyraźnie widoczna przy temperaturze powietrza +20 stopni. Strużka miodu pozostaje na łyżce bez kapania, gdy obraca się ją w powietrzu. Jeśli przestaniesz się obracać, miód będzie leżał na talerzu na szkiełku (bez rozlewania się na dużej powierzchni). Niedojrzały spływa szybko, w tym wzdłuż ścian pojemnika do przechowywania lub słoika.
W stanie słodzonym dojrzały produkt pszczeli leży w gęstej masie, a niedojrzały daje niewielki płynny osad w pojemniku.
wytrzymałość
Lepkość zależy głównie od temperatury otoczenia.
Gdy wzrasta do + 35 … + 40 stopni, lepkość maleje, a po schłodzeniu od +30 do +20 wzrasta – zostaje przywrócona i staje się taka sama jak przed wzrostem temperatury.
Składnik chemiczny ma również bezpośredni wpływ na wskaźnik lepkości. Sacharoza jest bardziej lepka niż cukry inwertowane. A substancje koloidalne zapewniają maksymalną lepkość. Na przykład odmiana wrzosowa jest z tego powodu słabo wypompowywana z plastrów.
Według lepkości wyróżniają się:
- bardzo rzadki;
- umiarkowanie wodnisty;
- gruby;
- spoiwo;
- i zagęszczony miód.
Waga i gęstość
Sprawdzenie produktu poprzez ważenie przy wilgotności nie większej niż 20-21% (stan dojrzały) świadczy o wysokiej jakości.
Jeden litr pojemnika mieści od 1,41 do 1,5 kg wysokiej jakości miodu. Odchylenia od normy wcale nie sprzyjają produktowi.
Krystalizacja
Ten parametr jest jedną z głównych przeszkód dla nowicjusza na rynku miodu.
Krystalizacja lub słodzenie jest typowe dla przytłaczającej liczby odmian miodu! Można go przyspieszyć lub odwrotnie, spowolnić, zmieniając temperaturę.
Czytaj więcej: Krystalizacja (cukrowanie) naturalnego miodu pszczelego
Kryształy powstają najszybciej w temperaturach od +12 do +14 stopni. A przy +40 naturalnie rozpuszczają się prawie całkowicie.
Struktura produktu pszczelego w stanie kandyzowanym zależy od odmiany. Gdzieś kryształy są większe, ale gdzieś są mniejsze i wyglądają na gęstsze.
W przypadku zakupu towaru 2-3 miesiące po zakończeniu sezonu (pompowanie masowe) stan płynny, z rzadkimi wyjątkami, wskazuje na złą jakość, fałszerstwo lub podróbkę.
Być może miód zaczyna fermentować lub został specjalnie podgrzany, aby nadać mu prezentację. Należy pamiętać, że po podgrzaniu powyżej 50 stopni tracone są właściwości bakteriobójcze i charakterystyczny aromat, witaminy ulegają zniszczeniu.
Istnieje również „odwrotna strona monety” – skrobia, kreda, a nawet … trociny są specjalnie dodawane do podróbki! Tak więc fałszerze stwarzają wrażenie normalnej krystalizacji.
Identyfikacja zanieczyszczeń kredy, skrobi, gliny
Możesz odróżnić prawdziwy miód od fałszywego w domu w następujący sposób:
- Rozpuść 2-3 łyżki zakupionego produktu pszczelego w ciepłej wodzie destylowanej. Wszystkie zanieczyszczenia będą unosić się lub osiadać na dnie. Więc jest to możliwe wykryć bardzo grubą podróbkę z dodatkiem trocin lub gliny.
- Roztwór miodu należy ugotować i schłodzić, a następnie dodać 2-3 krople jodu. Więc zidentyfikować skrobię lub mąkę – roztwór zmienia kolor na niebieski.
- Jeśli konieczne jest wykrycie tylko kredy, do tego samego roztworu wlewa się kwas octowy. Dowodzi uwolnienia dwutlenku węgla („wrzenia”) obecność zanieczyszczeń kredowych.
- Przepływ skrobi nadaje lepkość i lepkość, produkt pszczeli nie staje się cukrem przez długi czas. W przypadku domowego testu naturalnego część miodu rozpuszcza się w dwóch częściach wody. Następnie kapie kilka kropli amoniaku. Podróbka objawia się zmętnieniem – mieszanina staje się biała i wypada brązowy osad.
Podsumowując, chciałbym zauważyć, że przy zakupie potencjalny konsument musi być w pełni przygotowany: rozróżniać odmiany po kolorach, zapachu, smaku i konsystencji. Na przykład prawdziwy miód lipowy powinien być bladożółty o ostrym specyficznym smaku i przyjemnym lipowym aromacie. Po kandyzacji wygląda jak smalec, ma biały kolor i drobnoziarnistą strukturę. Krystalizacja zachodzi dość szybko, w przeciwieństwie do akacji.
