Zapylanie roślin przez owady należy do cech gatunków nasiennych. Jest to jeden z etapów rozmnażania płciowego roślinności, rozprzestrzeniający się za pomocą dojrzałych nasion. Nawożenie następuje w wyniku przenoszenia ziaren pyłku na znamiona słupków kwiatowych.
W tym przypadku pręciki pełnią rolę męskich narządów płciowych, a słupki – samicy. Zdrowe potomstwo roślin uzyskuje się właśnie dzięki pracy owadów zapylających, które zapewniają krzyżowy transfer pyłku między różnymi roślinami.
Treść artykułu
- 1 Trochę biologii
- 1.1 Sprawność roślin
- 2 Co musisz wiedzieć o nektarze i pyłku
- 2.1 Warunki ekstrakcji nektaru
- 3 Cechy pszczół w zbieraniu miodu i zbieraniu pyłku
- 3.1 Charakter łapówki
Trochę biologii
Zapylanie dzieli się na dwa główne typy:
- alogamia lub zapylanie owadem pośredniczącym (krzyż);
- autogamia lub samozapylenie (samozapylenie).
Najbardziej aktywnymi i wydajnymi zapylaczami ze świata owadów, przynoszącymi największe korzyści roślinom, są pszczoły. Na kwiatach pracują również muchy, osy, trzmiele, motyle, ważki, różne rodzaje chrząszczy, a nawet mrówki. Ten proces nazywa się entomofilią.
Istnieje również zapylanie dokonywane przez człowieka w sposób sztuczny, a występujące naturalnie przy udziale ptaków i zwierząt. Ale tylko pszczoły przynoszą podwójne korzyści: uczestniczą w ważnym procesie biologicznym i dostarczają ludziom miodu, pyłku, chleba pszczelego.
Przeczytaj: Rośliny miodowe
Procesy zapylania mogą zachodzić w ogóle bez udziału organizmów żywych. W tym przypadku wiatr „działa” – następuje zapylanie wiatrem lub woda – występuje hydrofilia. Wiatr pomaga zapylać trawy, drzewa, a woda pomaga wegetacji terenów podmokłych.
Sprawność roślin
Nektar to słodkawy płyn wydzielany przez specjalne organy kwiatowe – nektarniki. Zdolność przystosowania się roślin do zapylania przez owady charakteryzuje się właśnie obecnością tych organów.
Ich wygląd wynika z rodzaju rośliny:
- gatunki jednoliścienne wydzielają nektar wraz ze skórą i znajdującymi się pod nią komórkami;
- u gatunków dwupiennych nektarniki wyglądają jak zakrzywione wyrostki lub doły (wgłębienia, miski) wewnątrz ostróg.
Innym, dość rzadkim sposobem rozmnażania jest wydzielanie nektaru przez inne narządy: łodygi, ogonki i same liście. Pełnią rolę nie kwitnących nektarników. Pszczoły są przyciągane przez takie rośliny rzadziej niż te z morfologicznie wyrażonymi organami nektarowymi.
Co musisz wiedzieć o nektarze i pyłku
Pszczoły zwracają większą uwagę na roślinność owadopylną, czyli tę, na której pracują owady. Ze swoich kwiatów przynoszą nie tylko nektar w dużych ilościach, ale także pyłek (tzw. pyłek).
Do zbierania rozdrobnionych kawałków z natury przewidziano specjalne kosze na tylnych nogach. A nektar jest zbierany przez pszczoły w wole za pomocą trąbki (zlizowanej z roślin).
Nektar pozyskiwany z każdej rośliny ma swój własny kolor, zapach i aromat. Dzięki obfitemu kwitnieniu jednej rośliny przyciągającej pszczoły uzyskuje się odmiany miodu jednokwiatowego (jednoskładnikowego) o doskonałych właściwościach smakowych. Wraz z masowym kwitnieniem różnych roślin powstają odmiany wielokwiatowe lub wieloskładnikowe.
Istnieją również trujące odmiany miodu, które przyczyniają się do śmierci pszczół, zwłaszcza młodych zwierząt, lub powodują „odurzenie” – ciężkie zatrucie u ludzi.
Przeczytaj: Trujące rośliny miododajne
Gatunki wiatropylne znacznie rzadziej przyciągają pszczoły latające, choć wydzielają więcej pyłku niż nektaru. Jeśli rośliny owadopylne nie kwitną lub jest na nich niewiele kwiatów, pszczoły zmuszone są do przestawienia się na odmiany wiatropylne.
Dobrostan rodzin pszczelich w okresie wylęgu czerwiu zależy wyłącznie od zbioru ziaren pyłku.
Jest jedynym źródłem witamin, minerałów, tłuszczów i białek do wzrostu młodych zwierząt. Dobre (silne) rodziny przynoszą do 34-35 kilogramów pyłku na sezon. Część jest konserwowana – polana miodem w komórkach plastra miodu, zamieniając się w chleb pszczeli lub chleb pszczeli.
Wiosną nad przygotowaniem kołka pracuje do 50% owadów latających, latem 5-10%, ponieważ wszystkie siły w ulach skierowane są na zbiór miodu.
Warunki ekstrakcji nektaru
Szybkość i ilość wydzielanego nektaru zależy od warunków pogodowych:
- temperatura powietrza;
- wilgotność gleby.
Rośliny zmuszone do walki z suszą z trudem ją emitują. Najkorzystniejsza wilgotność powietrza do zbierania miodu wynosi od 60 do 80%.
Jeśli chodzi o wskaźniki temperatury, od nich zależy nie tylko uwalnianie płynnego nektaru, ale także stężenie zawartych w nim składników cukrowych.
Im więcej cukru (im wyższa temperatura powietrza), tym chętniej lotne pszczoły pracują na nektarnikach. Gdy temperatura spada, kwiaty wydzielają mniej słodką, wodnistą substancję. Jeśli zawartość cukru jest mniejsza niż 10%, pszczoły omijają roślinę!
Stężenie składników cukrowych to:
- wysoki – do 70% lub więcej;
- normalny (średni) – 50-60%;
- zmniejszona – mniej niż 40%;
- bardzo niski – 5-6%.
Najkorzystniejsze wskaźniki temperatury wynoszą od 20 do 30 stopni Celsjusza. Gdy temperatura spadnie do +10, uwalnianie płynnego nektaru ustaje całkowicie.
Również zbiórka miodu jest wstrzymywana w każdym przypadku, gdy nie ma gdzie przechowywać paszy – puste ramki o strukturze plastra miodu nie są instalowane w ulach na czas. Pszczoły pracujące w recepcji zaczynają machać tańcem, by przebiec w górę przez grzebienie. Służy to jako sygnał do zakończenia wschodów roślin miododajnych.
Cechy pszczół w zbieraniu miodu i zbieraniu pyłku
Nie wszystkie pszczoły równie dobrze radzą sobie z przełączaniem się między gatunkami roślin podczas zbierania nektaru i pyłku. Niektóre rasy całkowicie ignorują niektóre rośliny miodowe.
Istnieje również konserwatyzm w wyborze koloru korony kwiatowej.
Na przykład rasa środkoworosyjska prawie nie jest zainteresowana koniczyną czerwoną, ponieważ powstała w warunkach, w których główne rośliny miododajne siedliska nie mają jasnych kolorów i nie kwitną długo (kwiatostany lipy, gryki, gorczycy wyglądają dość skromnie ).
A rasy południowe chętnie latają do barwnych kwiatostanów, ponieważ powstały w warunkach długich i silnych łapówek z jasno zabarwionych roślin miododajnych. Na przykład pszczoły gruzińskie, krainskie, szare górskie kaukaskie i włoskie chętnie odwiedzają ciemne lub jasne kwiatostany. Zebrany lakier ma przeważnie różowo-fioletowy kolor.
Przeczytaj: Wybór koloru farby do ula
Mieszanka zebranego pyłku zależy również od rasy:
- ludność gruzińska ma najbardziej mieszany pyłek;
- rasa włoska przynosi mieszany pyłek trzy razy mniej niż gruzińska, ale więcej niż środkoworosyjska i kraj;
- Pszczoły środkoworosyjskie i krajiny wolą zbierać jednokolorowe lub jednokolorowe łaty w jednym locie – mieszane (wielokolorowe) są mniej powszechne.
Ponadto, w zależności od rasy, stosuje się łapówkę, która jest dostępna w naturze. Wiele z tego wynika z szybkości populacji, specyfiki struktury aparatu ustnego (czy jest długa trąba, czy nie) i zdolności do pracy.
Charakter łapówki
„Kaukaskie kobiety” chętnie pracują, wykorzystując nawet słabe łapówki. Dzięki długiej trąbce są w stanie dotrzeć do najbardziej niedostępnych nektarników. Na początku zbierania miodu sami zmniejszają ilość czerwiu i nie mają tendencji do rojenia się.
Centralny rosyjski i lokalny strefowy rasy chętnie pracują nad dobrze dostępnymi nektarnikami kwiatowymi, z zastrzeżeniem terminowej ekspansji gniazd (instynkt rojowy pozostaje wyciszony).
Rasa Krajinska preferuje wiosenne rośliny miodowe – świetnie sprawdza się wczesną wiosną oraz w okresie intensywnego kwitnienia ogrodów.
„Włoszki” mniej wydajne, dlatego zwracają dużą uwagę na przygotowanie paszy i odchów larw.
Pszczoły rasy szarej górskiej są na pierwszym miejscu pod względem wydajności miodu. Po drugie rasa Krainskaya, po trzecie – strefa środkoworosyjska, włoska i lokalna (każdy region ma swoją własną).
